حقيقت،و سير الى المطلوب كه ذات حق است.

سنائى گويد:

تا معتكف راه خرابات نگردى
شايستۀ ارباب كرامات نگردى
از بند علائق نشود نفس تو آزاد
تا بندۀ رندان خرابات نگردى
در راه حقيقت نشوى قبله احرار
تا قدوۀ اصحاب لباسات نگردى
و مراد از معتكفان حظاير علوى و معتكفان حظاير ملك و ملكوت و معتكف آشيانۀ خدمت،اهل الله‌اند.

در معنى فقهى رجوع به اعتكاف شود

مُعْتَلّ

-(اصطلاح ادبى)يعنى فعل و اسمى كه در او اعلال و حرف عله است، معتلات بر سه قسمند زيرا يا حرف عله بجاى فاء الفعل است معتل الفاء.يا بجاى عين الفعل است معتل العين و اجوف يا بجاى لام الفعل است معتل اللام و ناقص نامند مانند«وعد،قال،،رضى»اگر دو حرف عله در يك كلمه باشد لفيف نامند اگر بجاى فاء و لام بود لفيف مفروق نامند و الا مقرون مانند«طوى.شوى» و معتل در اصطلاح حديث روايتى است معلول بيكى از جهات (از كشاف ص 1045-شرح تصريف ص 131).

مُعْجِزَه

-(اصطلاح كلامى)كلمۀ معجزه از اعجاز است و آن امرى است كه منشأ آن داعى بر خير و سعادت باشد كه بر خلاف عادت بدست كسى كه مدعى نبوت است ظاهر ميشود (دستور ج 3 ص 290) .

مُعْجَم

-(اصطلاح ادبى)لفظى كه عجم از كلام عرب بكلام خود نقل كرده باشد با اندك تغييرى و كتاب لغت (از كشاف ص 1017)

مُعِدّ

-(اصطلاح فلسفى)رجوع به علل معده و معدات و علت ناقصه شود.

مُعَدِّلُ النَّهار

-(اصطلاح هيوى)بطور كلى دوائرى كه بر سطح كره ميتوان فرض كرد و يا بر سطح فلك الافلاك ميتوان فرض كرد يا دوائر عظيمه‌اند و يا صغيره.بزرگترين دايرۀ مفروض آن بود كه درست وسط و ميانه واقع شود كه عالم و مركز آن را بدو نيم كند و البته دوائرى كه در دو طرف آن فرض شود به نسبت فاصلۀ كه از نقطۀ وسط دارند كوچك و بزرگ شوند و قهرا هيچ كدام از آنها عالم و مركز عالم را بدو نيم نكنند.

در هر حال در سطح بالا و يا در سطح زيرين هر فلكى بزرگترين دايرۀ مفروض آن بود كه عالم و مركز آن را بدو نيم كند يكى از اين دوائر بزرگ-مفروض را معدل النهار گويند و فلك مستقيم هم نامند باعتبار آنكه اين دايره در فلك واقع است و استقامت آن بدين جهت بود كه حركت آن در مواضعى كه در زير اوست مستقيم و دولابى بود نه حمايلى و رحوى.و اين دايره را از اين جهت معدل النهار گويند كه هرگاه آفتاب با آن مسامت گردد شب و روز مساوى و معتدل شوند يعنى در تمام نواحى شب و روز يكى شود.مگر در عرض 90 درجه و دايرۀ كه در سطح آن در روى زمين فرض شود