و يلزم للعامل مع الاطلاق كل عمل متكرر كل سنة مما فيه صلاح الثمرة(از شيار.

و كود...)و لو شرط بعضه على المالك صح لا جميعه و تعيين الحصة بالجزء المشاع لا المعين و يجوز اختلاف الحصة فى الانواع(ثلث...مثلا در نوع خرما.

توت.)...و يكره ان يشترك رب المال على العامل مع الحصة ذهبا او فضة...و كلما فسد العقد فالثمرة للمالك و عليه اجرة مثل للعامل.

(از شرح لمعه ج 1 ص 354،357).

مَسالِك

-(اصطلاح عرفانى)مسالك راه الى اللّه و مقام واحديت را گويند و راههاى وصول بدرجات عاليات است:

شاه نعمت اللّه گويد:اعيان ثابته كه صور اسماء الهيه‌اند در حضرت عليه باعتبار احديت وجود،عين واجب الوجودند و باعتبارى حقايق عالمند اما از آن رو كه ممكن‌اند،شم رايحۀ وجود نكرده‌اند باين وجه گفته‌اند(معشوق كما لم يزل در قدم بر حال خود است،و عاشق كما لم يكن در عدم بر قرار خود).

بلكه تجلى حق است باسم النور،يعنى وجود ظاهر در صور اعيان و ظهور وجود باحكام اعيان و بروز وجود در صورت خلق بديد بر آنات باضافۀ وجود باعيان و تعين وجود باعيان بابقاى اعيان بر عدم اصلى درياب بذوق و عقل را هيچ مگو
سر رشتۀ اين سخن تو از عقل مجو
(از رسائل شاه نعمت اللّه ج 2 ص 47).

مُسامَرَه

-(اصطلاح عرفانى)مسامره عبارت از خطاب حق تعالى است بعارفيندر عالم اسرار و غيب،مسامرۀ بنده با حق در شب است زيرا شب وقت خلوت دوستان است.

در لمع است كه«المسامرة عتاب- الاسرار عند خفى الاذكار».

هجويرى گويد:سامره و محادثه عبارت از دو حال از احوال كاملان طريق حق است و حقيقت آن سخن سرى باشد مقرون بسكوت زبان«يعنى محادثه»و حقيقت مسامره دوام انبساط بكتمان سر است و محادثه بروزست و مسامره بشب و مناجات شب را«مسامرة»گويند و دعوات روز را«محادثه»گويند و حال روز مبنى بر كشف باشد و حال شب مبنى بر ستر و اندر دوستى مسامره كاملتر بود از محادثه و تعلق مسامره بحال پيغمبر است،خبر را در مسامره جوار نيست و سمر را در مكاشفه بكار نيست حكايت اشتياق دراز كند،گه شكايت فراق آغاز كند،گه پيش لاهوت نياز آرد،گه پيش جمال ناسوت ناز كند،شب وقت خلوت دوستان بود و روزگار خدمت بندگان.

(از كشف المحجوب ص 496 رسائل خواجه عبد اللّه ص 117).

مُسامَتَه

-(اصطلاح منطقى)برهان مسامته يكى از براهينى است كه بمنظور اثبات تناهى ابعاد اقامه شده است،رجوع ببرهان مسامته و.

(شرح منظومه ص 223 و شرح حكمت عين 173.شود)

مُسامَحَه

-(اصطلاح اخلاقى)و آن بود بعضى از چيزها را كه واجب نبود ترك كند.