مرجئه خود بر پنج فرقه تقسيم ميشود باين ترتيب:

اليونسية-الغسانية-الثوبانية- الثؤمنية و المريسيه (از مختصر فرق بين الفرق ص 122- 123)

مُرْجَف

-(بضم ميم و فتح جيم اصطلاح نجومى) و آن ستارۀ بود بين ثريا و عيوق (از صور كواكب ص 92)

مَردِ حَقّ

-(اصطلاح عرفانى) اهل الله و اهل سير و سلوك را گويند:

مرد حق باشد بمانند بصر
پس برهنه به كه پوشيده نظر
مرد حق را چون به بينى اى پسر
تو كمان دارى بر او نارد بشر
نار و خار و ظن و باطل زين سواست
تو ز خود ميابى و او در تو است

مُرَدَّف

-(اصطلاح بديعى) و شعرى را گويند كه داراى رديف باشد و رديف كلمۀ باشد يا بيشتر كه پس از حرف روى تكرار شود و هنرنمايي- و قدرت طبع شاعر را رساند.

رجوع به ردف شود.

مُردادگان

-(اصطلاح گاه‌شمارى) و روز هفتم مرداد بود كه نام آن با نام ماه يكى افتاده است و معنى مرداد دوام خلق بود بدان سان كه او را فناى نبود و مرداد ملكى بود موكل به حفظ دنيا و موكل غذا و دواء مردم است(از آثار الباقيه ص 221)

مُرادَفَه

-(اصطلاح نجومى)ابو ريحان گويد:مرادفه تفسيرش يك از پس ديگر رفتن بود پيوسته.و اما معنيش اينجا اتصال بود برجعت چنانك سفلى راجع بپيوندد بر علوى راجع.و از بهر آنك حال هر دو يكسانست ردف نبود ميان ايشان.

رجوع شود به التفهيم ص 496

مُرْدار

-(اصطلاح نجومى) ابو ريحان گويد:

و اين پنج درجه است پيش از درجۀ طالع سوى خلاف توالى و بطلميوس آن را بجملۀ دوازدهم خانه نشمرد و آن را از طالع زايل ندارد و گر كوكبى اندر آن بود او را اندر طالع دارد ضبط كلمه بدرستى معلوم نشد.

(رجوع شود به التفهيم ص 478)

مُرداريَّه

-(اصطلاح كلامى)يكى از فرق كلامى است و اينان اصحاب عيسى بن صبيح مكنى بابى موسى ملقب به مردارند وى شاگرد بشر بن معتبر بود علم را از وى آموخت و تا آنجا زهد ورزيد كه وى را راهب معتزله گفتند.

وى گويد خداوند قادر است كه دروغ بگويد و ستم كند و هرگاه دروغ بگويد و ستم كند باز هم خدا بود نهايت خداى ظالم و كاذب بود.

وى جايز داند كه يك فعل از دو فاعل صادر شود بر سبيل تولد يعنى يك فعل بالمباشره باشد و فعل ديگر بالتولد ديگر اينكه گويد مردم هم ميتوانند قرآنى بدين فصاحت و بلاغت كه او راست بياورند