responsiveMenu
فرمت PDF شناسنامه فهرست
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
نام کتاب : فرهنگ معارف اسلامی نویسنده : سجادی، جعفر    جلد : 3  صفحه : 1704

ابو ريحان گويد:

سوختن ستاره آن بود كه با آفتاب بهم آيد.و اين نام از بهر آن نهادند كه آفتاب را بآتش تشبيه كردند.و ناپديد شدن ستاره از ديدار و اندر آمدن او بشعاع آفتاب،مانندۀ سوختن و ناچيز شدن باشد.و اين سوختن همه ستارگان متحيره را بميان استقامت باشد.چون بر بلندى فلك تدوير باشند كه او را ذروه خوانند.آنگاه علوى از سفلى جدا شود بميان رجوع و آنگه كه بفرودى تدوير باشند كه او را حضيض خوانند، زيرا كه سفلى آنجا نيز بسوزد.و علوى آنجا نسوزد،و ليكن برابر آفتاب باشد.

شباهنگام نو پديد آيد باول ماه.و بمغرب باريك ديده آيد.و دورى او از آفتاب هر شبى همى‌فزايد و روشنائى اندر تن ماه همى‌ببالد تا بميانگاه مشرق و مغرب رسد باول شب هفتم.و روشنائى بنيمۀ آنچ ما را ديدارست از ماه چون نيم دايره شود.و از پس آن روشنائى بيشتر شود از تاريكى تا بشب چهاردهم.

آنگه اندرين شب روشنائى او تمام شود، و برآمدن او با فرو شدن آفتاب بود،كه ميانشان نيم دايره‌اى باشد.چون از اين جاى بگذرد دورى او از آفتاب بديگر سو آغاز كاستن و بروشنائى او رخنه شود و كاهش پديد آيد،تا روشنائى و تاريكى اندر تن ماه برابر شود بشب بيست و دوم.وز پس اين تاريكى بر روشنائى بفزايد،تا آنگه كه باز بصورت ماه نو باريك باز آيد از سوى مشرق.و ديدار او بامدادان بود،و روشنائى اندر اوبهمه حالها از آن سو باشد كه سوى آفتاب بود.و از پس باريكى ناپديد شود بشعاع آفتاب.و وقت پنهانى او را بتازى سرار خوانند

مُحَاقَلَه

-(اصطلاح فقهى)رجوع بمزابنه شود.

مُحال

-(اصطلاح فلسفى)محال مساوى با ممتنع است (از تهافت التهافت ص 60)و رجوع به ممتنع شود

مُحاله بِه

-(اصطلاح فقهى)مال مورد حواله است رجوع به حواله شود.

مُحالٌ عَلَيه

-(اصطلاح فقهى) پرداخت‌كنندۀ حواله است.

در كليات حقوقى آمده است:

همين كه محال عليه حواله را قبول نمود ذمه او به محتال مشغول و براى محيل برائت ذمه حاصل ميشود.

بنا بر اين،ديگر محتال حق مراجعه به محيل را ندارد و محال عليه نبايد دين خود را به محيل بپردازد و چنانچه ديون محيل زيادتر از اموالش باشد چون اين حق او نيست غرماء حق ندارند در آن مداخله نمايند.

حق مراجعه محال عليه به محيل در صورتى كه از پيش باو مديون نبوده موقوف بپرداخت دين محتال نيست.

(كليات حقوقى ص 159)

مَحَبَّت

-(اصطلاح عرفانى)محبت يعنى دوستى و مانند ساير وجدانيات ظاهرة الانية و خفية الماهية است و عبارت از غليان دل است در مقام اشتياق بلقاء محبوب.

نام کتاب : فرهنگ معارف اسلامی نویسنده : سجادی، جعفر    جلد : 3  صفحه : 1704
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
فرمت PDF شناسنامه فهرست