انداختن از ديوار است و اين عمل در شرع بسيار مورد مذمت قرار گرفته است (از شرح لمعه ج 2 ص 295).

در معتقد الاماميه آمده است:

لواط آن بود كه نرينه با نرينه بى‌سامانى كند.آن دو گونه باشد:ايقاب و تفخيذ.

ايقاب آن بود كه سر ذكر در دبر پنهان شود.

و تفخيذ آن بود كه در ميان دو ران بود.

در اول چون ثابت شود ثبوتى شرعى، فاعل را و مفعول را ببايد كشتن.

و در دوم هر يكى را از ايشان صد تازيانه ببايد زدن،بشرط آنكه هر دو عاقل و بالغ باشند،و باختيار خود كنند.

و درين فرقى نيست ميان آزاد و بندۀ و مسلمان و ذمى،و محصن و غير محصن.

و امام مخير است اگر خواهد بشمشير كشد،و اگر خواهد سنگسار كند،و اگر خواهد از بالا بيندازد،و اگر خواهد بآتش بسوزاند،و اگر خواهد ديوارى بر وى افكند.

دليل اين اجماع طائفه است،و آنكه عكرمه از عبد الله عباس روايت كرد از قول پيغمبر ص كه وى فرمود:

«من وجد تموه على عمل قوم لوط فاقتلوا الفاعل و المفعول به» ،يعنى:هر كه بر عمل قوم لوط يابيد،فاعل را و مفعول را هر دو بكشيد.

اما سحق آن فجور زنى بود با زنى.

و چون اين ثابت شود،هر يكى را صدتازيانه ببايد زدن بشرط بلوغ،و كمال عقل،و اختيار.

و روايت است كه با وجود احصان رجم لازم باشد.و چون سه بار حد زده باشند بار چهارم ببايد كشتن.

(معتقد الاماميه ص 497،498)

لَوامِع

-(اصطلاح عرفانى)لوامع در اصطلاح صوفيان عبارت از انوار ساطعه است كه لامع ميشود باهل بدايات از ارباب نفوس طاهره و منعكس ميشود از خيال بحس مشترك و بواسطۀ حواس ظاهره مشاهده ميشود و آن مأخوذ از لوامع البرق است.و بالجمله اظهار نور است بر دل بابقاى فوائد آن و انوار ساطعه است كه براى اهل بدايات لمعان پيدا ميكند (لمع ص 136).

لَوْح

-(اصطلاح عرفانى)لوح در لغت بمعنى صحيفه‌ايست كه قابل ترسيم صور و كتابت در آن باشد و صحيفۀ نفس را لوح گويند كه محل ارتسام صور اشياء است و نفوس سماوى را نيز لوح گويند كه محل ارتسام تمام صورت كليۀ موجودات عالم سفلى است.

مير سيد شريف گويد:الواح بر سه قسم‌اند يكى لوح قضاء سابق بر مجردات و آن لوح عقل است و ديگر لوح قدر يعنى لوح نفس ناطقۀ كليه كه مرتبت تفصيل لوح اول يعنى لوح قضا است اين لوح را لوح محفوظ گويند و سه ديگر لوح نفوس جزويۀ سماويه كه محل انتقاش كليۀ موجوداتى است كه در اين عالم هست با اشكال و هيأت و مقادير آنها اين لوح را سماء دنيا هم ناميده‌اند و آن مانند خيال عالم است