خواجه طوسى گويد:و آنچه در جوهر افتد دفعة باشد و آن را كون و فساد خوانند (اساس الاقتباس ص 49 و رجوع شود به شفا ج 1 ص 129 و كشاف 1274).

كَونَين

-كلمۀ كونين در اصطلاح عرفا يعنى اعيان ثابته جميع موجودات غيب و شهادت را صور علميه حق مينامند كه بتجلى دوم كه تجلى واحديت و الوهيت است تفصيل يافته و از يكديگر ممتاز گشته‌اند و اين مرتبت تنزل است از مرتبت احديت ذات بمرتبت اسماء و صفات (شرح گلشن ص 5).

كُوهِ طُور

-(اصطلاح عرفانى)موقف الهى است و مقام فناء است.

آن كوه طور كه قرآن مجيد جلوه‌گاه آنست و محل سوگند خداى جهانست نه از خود يافت آن رتبت،كه از مجاورت قدم موسى يافت كه با حق راز گفت و درد و دل خويش آنجا گفت:

كار و صدق و معنى،بو بكر دارد در جهان ور نه در هر خانه بو بكريست در كوه غار (از عده ج 3 ص 324)

كُوهِ قاف

-(اصطلاح عرفانى)مقام يك رنگى را گويند.

مولوى گويد:

بكوه قاف رو مانند سيمرغ
چو يار جغد و بوتيمار گشتى
برو در بيشۀ معنى چو شيران
چو يار روبه و كفتار گشتى

كُوهِ هَستى

-(اصطلاح عرفانى) اشارت به خودبينى است. ترا تا كوه هستى بيش باقيست
جواب لفظ ارنى لن ترانى است
بايد اضافت به خويش برخيزد تا حقيقت حق عيان بيند تجلى گر زند بر كوه هستى
شود چون خاك راه او ز پستى
(از شرح گلشن راز ص 26)

كُوى

-(اصطلاح عرفانى)مقام عبوديت را گويند.

كُوىِ آب و گِل

-(اصطلاح عرفانى) جهان مادى است.

كُوىِ خَرابات

-مقام فناء و بيخودى است.

در كوى خرابات كسى را كه نياز است
هشيارى و مستيش همه عين نماز است
شاه نعمت الله گويد:

در كوى خرابات بسى كوشيدم
تا جمله شراب ميكده نوشيدم
تا رهبر رندان جهان مى‌باشم
رندانه قباى عاشقى پوشيدم
سنائى هر كه در كوى خرابات مرا بار دهد
به كمال و كرمش جان من اقرار دهد
بار در كوى خرابات مرا هيچ كسى
ندهد ور دهد آن يار وفادار دهد
اى خوشا كوى خرابات كه پيوسته درو
مر مرا دوست همى وعدۀ ديدار دهد

كُوىِ ميكَدِه

-(اصطلاح عرفانى)كوى خرابات.

حافظ گويد: