يا از باب دلالت ايماء و اشاره باشد در هر حال اگر گفته شود«حرمت الخمر لانه مسكر يا لاسكاره»منصوص العله خواهد بود (از قوانين ج 2 ص 81).

قِيافَت

-(اصطلاح فلسفى)استناد بعلامات و امارات ظاهرى است.

قِيام

-(اصطلاح عرفانى و فقهى) قيام در لغت بمعنى انتصاب است و مراد عبادت و احكام شريعت و طريقت است،قيام بالله نقطۀ پرگار طريقت است و مدار اسرار حقيقت.هر كه از تدبير خود برخاست و كار خود با حق جل جلاله گذاشت،ثمرۀ حيوة طيبه برداشت نور آفتاب نور صورت است و نور دل ايشان نور سريرت است،لاجرم شعاع آفتاب صورت بايشان رسيد از برق شعاع نور سرايشان دامن درچيد.

(عده ج 8 ص 153).

قِيام بِاللّه

-(اصطلاح عرفانى) مراد استقامت است در حال بعد از فنا و عبور بر مجموع منازل و سير از الله در الله و بيرون آمدن از رسوم به كليت.

قِيامِ للّه

-(اصطلاح عرفانى)قيام لله بيداريست از خواب غفلت و برخواستن از سنة عبرت در حال سير الى الله (اصطلاحات شاه نعمت الله ص 58)

قِيامَتِ صُغْرى

-(اصطلاح عرفانى) قيامت صغرى عبارت از موت ارادى است (شرح قيصرى ص 40).

عطار گويد:

آن را كه ز عشق او خبر بود
هر روز قيامت دگر بود
چه جاى قيامت است كاينجا اين شور از آن عظيم‌تر بود
زيرا كه قيامت قوا را
در حد و حدود پا و سر بود
چون نيست نهايت ره عشق
زين به نه نشان و نى اثر بود
هر كس كه ازين رهت خبر داد
مى‌دان بيقين كه بى‌خبر بود
در روز بازار قيامت و در بندرگاه قيامت بندگان را بپا دارند و عرصۀ قيامت را از نيكوان بيارايند تا كه را متحقق يابند به رحمتش راه دهند.

قيام متصل بركوع

-(اصطلاح فقهى)بعد از ركوع بايد،ايستاد و بعد به سجده رفت آن را قيام متصل بركوع گويند.

قيامت

-(اصطلاح كلامى)مراد از قيامت روزى است كه بندگان خدا بعد از مرگ در آن روز بپا خاسته و بكيفر و پاداش اعمال خود برسند.در مسأله چگونگى قيامت و حشر،عقايد و انظار مختلف هم از نظر متكلمان و متشرعان و هم از نظر فلاسفه اظهار شده است كه در محل خود(حشر و معاد جسمانى)بيان شده است.

اهل معقول گويند:قيامت بر دو قسم است يكى قيامت صغرى كه فرمودند «من مات فقد قامت قيامته»و ديگر قيامت كبرى كه وقت آن نامعلوم است كه«علمه عند الله»در رسائل اخوان است كه قيامت مشتق از قيام است«فاذا فارقت النفس قامت قيامته» (از اخوان ج 2 ص 42-43).

صدر الدين گويد:شكى نيست كه قيامتى هست و بارتفاع حجب و زوال