ق

قابَ قَوسَين

-(اصطلاح عرفانى) قاب قوسين مقام قرب الهى و اسمائى است.باعتبار تقابل ميان اسماء در امر الهى كه دايرۀ وجود ميخوانند همچنانكه ابداء و اعاده و نزول و عروج و فاعليت و قابليت و آن اتحاد بحق است با بقاء تميز و دوئيت اعتباريه.

(از اصطلاحات شاه نعمت اله ص 58-دستور ج 3 ص 53).

و گفته‌اند قاب اشارت بدايرۀ وجوب و امكان است و قوسين اشارت بدين دو دايره است،چون سالك قدم از مقام هستى بيرون نهاده و فانى شود در وجود حق منطوى گردد، دايرۀ امكان قرب يافت بدايرۀ وجود و وجوب و امكان يكى گردد.

گذارى كن ز كاف كنج كونين
نشين بر قاف قرب قاب قوسين
هلالى گويد:

محمد كيست؟جان را قرة العين
كمان ابرويش چون قاب قوسين
دو چشم روشن ارباب بينش
گل بستان‌سراى آفرينش
دلش از معرفت بر اوج افلاك
زبانش در مقام ما عرفناك

قابِل

-(اصطلاح فلسفى و عرفانى) قابل نزد صوفيه اعيان ثابته انداز جهت قبول فيض و وجود از فاعل حق و تجلى دائم او كه فعل او است.

(كشاف ص 1204) اى قابله رحمت،اطفال مهد عدم را از ارحام قدر بيرون آر،تا در فضاى فيض ارواح در محل افراح بجناح ديمومت بپرند،عين اله بجلال قديم در كاف امر تجلى كند.

(شطحيات ص 16)