كلب اكبر قرار دارند و آنها را نسق هم نامند.

فَرْوَردِگان

-( گاه‌شمارى) روز نوزدهم فروردين ماه را گويند كه يكى از اعياد فارسيان بوده است و آن روزى است كه با اسم ماه موافق آمده است (از آثار الباقيه ص 216)

فُروضِ سِتَّه

-(اصطلاح فقهى) رجوع به سهام و طبقات ارث و عول شود.

فُروعِ عَمَليَّه

-(اصطلاح اصولى) در مقابل اصول اعتقاديه است.

(از كفايه ص 153)

فُروعِ فِقهيَّه

-(اصطلاح فقهى) در مقابل اصول فقهيه و قواعد فقهيه است.

(از موافقات ج 1 ص 42)رجوع به قواعد فقهيه و اصول شده.

فَريب

-(اصطلاح عرفانى)فريب استدراج مراتب عاشق را گويند كه محبوب بطريق امتحان سازد.

عراقى گويد:

در زلف بتان تا چه فريب است كه پيوست
محمود پريشان سر زلف اياز است
زان شعله كه از روى بتان حسن تو افروخت
جان همه مشتاقان در سوز و گداز است
چون بر در ميخانه مرا بار ندادند
رفتم بدر صومعه ديدم كه فراز است
آواز ز ميخانه برآمد كه عراقى
در باز تو خود را كه در ميكده باز است

فَريضَه

-(اصطلاح فقهى)يعنى واجب و اطلاق بر تركه شود.

(از شرح لمعه ج 2 ص 278) .

فَزَع

-(اصطلاح فلسفى)فزع از كيفيات نفسانى است كه از توابع آن حركت روح است بدرون از جهت ترس از امور موذى واقعى يا خيالى (از اسفار ج 2 ص 50).

از اصول اخلاقى اسلام اين است كه فزع در مصائب و حوادث مكروه و ناپسند است و در قرآن مجيد همواره امر به صبر و تحمل و بردبارى شده است.

فَساد

-(اصطلاح فقهى،اصولى، اخلاقى،عرفانى،كلامى)در مقابل صلاح است و در فلسفه مقابل كون است و در فقه بطلان است و فعل غير مشروع را نيز گويند.

(از كشاف ص 1112).

و بالاخره فساد درهم ريختن و از بين رفتن و نابود شدن و متلاشى گرديدن است بر حسب مورد استعمال و فساد در فلسفه بمعناى زوال صورت از ماده ميباشد در مقابل كون كه حصول صورت براى ماده است چنانكه گويند موجودات جسمانى در معرض كون و فسادند يعنى صورتى زائل شده و در صورتى ديگر پديد مى‌آيد.

و بهر حال فساد در مقابل كون است و عبادت از زوال صورت است در مقابل كون كه حدوث صورتى ديگر است.

(تفسير ص 1658-دستور ج 3 ص 27-مجموعه دوم ص 199-شفا ج 1 ص 203).

در عرفان،مراد فساد در عادات و مراسم سلوك است و فساد در اخلاقيات است.

محمد ترمذى گويد:«اذا فسدت العامة غلبت الفساق على اهل الصلاح و ولاة