منع كردن واجب است.و ديگر آنكه خداى تعالى بر نفقه كردن مدح گفته است آنجا كه گفت. «وَ مِمّٰا رَزَقْنٰاهُمْ يُنْفِقُونَ» كه اگر حرام روزى باشد خداى تعالى بر معصيت مدح گفته باشد،و بآن فرموده است، آنجا كه گفت: «أَنْفِقُوا مِمّٰا رَزَقْنٰاكُمْ» ،و ديگر آنكه روزى خداى مى‌دهد،و اگر حرام روزى باشد خداى تعالى داده باشد، و روا نبود كه خداى تعالى بآنچه داده باشد مؤاخذه كند،پس حرام روزى نباشد.

(رجوع شود به معتقد الاماميه ص 126)

روضه

-(اصطلاح نجومى)رجوع شود به نسق شامى.

رَوع

-(اصطلاح عرفانى)روح انسانى را گويند باعتبار خوف و فزع آن از قهر مبدع قهار كه فرمودند«ان روح القدس نفث فى روعى...»

رُوى

-(بضم را اصطلاح عرفانى) روى تجليات را از معانى نورى و صورى گويند كه بذوقى منتهى گردد و نيز انوار ايمان و فتح ابواب عرفان و رفع حجب از جمال حقيقت را گويند.

(كشاف ص 1557)

رَوىّ

-به فتح راء و تشديد ياء(اصطلاح ادبى)حرفى است كه بر او قصيده استوار و بدان نسبت داده شود و گفته شود مثلا قصيدۀ لاميه يا ميميه و بالجمله حروف آخر قافييه را گويند و در اين مورد اختلاف زياد است و گفته‌اند آخرين حرف اصلى از الفاظ متشابه الاواخر و متغاير المعانى است و چهار حرف قبل از آن و چهار بعد از آنست.رجوع شود به(كشاف ج 1 ص 670-المعجم ص 153-208-دره نجفى ص 68).

رؤيا

-(اصطلاح فلسفى و عرفانى) يعنى خوابهائى كه درست و مطابق با واقع است و بالجمله آنچه انسان در خواب بيند اگر مطابق با واقع باشد رؤياى صادقه گويند.

كاشانى گويند:نفس در اثر اتصال به نفوس فلكى نقوشى در وى مرتسم ميگردد و بحوادث آينده علم پيدا ميكند و اين معنى هم در عالم خواب دست ميدهد و هم در بيدارى آنچه در خواب باشد رؤياى صادقه و آنچه در بيدارى باشد مكاشفه و آنچه ما بين نوم و يقظه دست دهد خلسه گويند و اين نقوش اگر در عالم خواب منقش گردد اگر معلول امور مزاجى و مادى باشد نه بواسطۀ اقتباس از مبادى عاليه آن را اضغاث احلام نامند و آنچه از مبادى عاليه باشد كشف و شهود گويند و روايت است كه

«اول ما بداء به رسول الله من الوحى الرؤيا الصادقة فى النوم» و اين رؤيا جزئى از نبوتست و در مورد حضرت ابراهيم فرموده‌اند «قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيٰا» .

(از مصباح الهداية ص 161،92 كشاف ص 597)

رُؤيَت

-(اصطلاح فلسفى)رويت عبارت از معرف است بعد از فكر و تدبر زياد و بالجمله معرفتى كه منشأ آن فكر و تأمل زياد است رويت گويند.

(از اسفار ج 1 ص 327)

رؤيَت

-(اصطلاح عرفانى)در اصطلاح عرفا رؤيت عبارت از مشاهدۀ به بصر است خواه در دنيا و خواه در آخرت باشد و مراد از رؤيت در اصطلاح صوفيان رويت حق و لقاء او است كه «مَنْ كٰانَ يَرْجُوا لِقٰاءَ اللّٰهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللّٰهِ لَآتٍ» .

رؤيت عيان در اين جهان متعذر است