ظاهرى و امكانى و صفات و اعيان را از خود دور كرده و سرافراز عالم و آدم است كه مرتبت هيچ مخلوقى بمرتبت رفيع او نمى‌رسد.

(از شرح گلشن راز ص 620) حافظ گويد:

زاهد ار راه برندى نبرد معذورست عشق كاريست كه موقوف هدايت باشد
و تمام رسوم ظاهرى و قيود معموله را رها كرده و محو حقيقت شده باشد.

حافظ گويد:

در خرقه چو آتش زدى اى عارف سالك جهدى كن و سر حلقۀ رندان جهان باش
و اسرار حقيقت را دريافته و از شريعت و طريقت در گذشته.

شاه نعمت الله گويد:

رندان باده نوش كه با جام همدمند واقف ز سر عالم و از حال آدمند
حقند اگر چه خلق نمايند خلق را بحرند اگر چه در نظر ما چو شب نمند
حافظ گويد:

گر بود عمر بميخانه روم،بار دگر بجز از خدمت رندان نكنم كار دگر
حافظ گويد:

عيب رندان مكن اى زاهد پاكيزه سرشت كه گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر نيكم و گر بد تو برو خود را باش هر كسى آن درود عاقبت كار كه كشت
مصلحت نيست كه از پرده برون افتد راز ور نه در مجلس رندان خبرى نيست كه نيست
شير در باديۀ عشق تو روباه شود آه از اين راه كه در وى خطرى نيست كه نيست
عراقى گويد:

اى رند قلندر كيش،مى‌نوش ز كس مينديش انگار همه كم بيش زيرا كه دل درويش
مرهم نه نهد بر ريش از غايت حيرانى در دير شو و بنشين،با خوش پسرى شيرين
شكر ز لبش مى‌چين،تا چند ز كفر و دين
در زلف و رخ او بين گبرى و مسلمانى
عطار گويد:

اى رند شرابخواره امروز مى ده كه ز مى صفا برآمد
چندان كه تو شرح جام كردى گرد تو ز گرد ما بر آمد
شكرانۀ آنكه صوفى امروز خود را شد و از خدا بر آمد
ما صوفى صفۀ صفائيم بيخود ز خوديم و با خدائيم
حافظ گويد:

گر بود عمر بميخانه روم بار دگر بجز از خدمت رندان نكنم كار دگر
مرا برندى و عشق آن فضول عيب كند كه اعتراض بر اسرار علم غيب كند
كمال سر محبت به بين نه نقص گناه كه هر كه بى‌هنر افتد نظر به عيب كند
.

و از باده حقيقت سر مست گشته و واله و حيران و سرگردان در وادى محبت شوند.

شاه نعمت الله گويد:

هر كجا رندى است در ميخانۀ جرعۀ از جام ما نوشيده‌اند
هر طرف شاهيست بر تخت وجود خلعتى از جود ما پوشيده‌اند

رَنگ

-كنايت ز رسوم و تعلقات و قيود