رفاعيه

-(اصطلاح عرفانى)يكى از فرق متصوفه‌اند منسوب به سيد احمد رفاعى است و اين شخص از اولاد حضرت امام موسى كاظم است.

از اشعارش:

اذا جن ليلى هام قلبى بذكر كم انوح كما ناح الحمام المطوق
و فوقى سحاب يمطر الهم و الاسى. و تحتى بخار الهوى تتدفق
الى آخر...

كتاب حكم رفاعيه از اوست كه مشتمل بر نصايح سودمند است.

(از طرائق الحقائق-ج 2-ص 156)

رفع

-رفع در زبان عرب اعراب رفعى را گويند كه تنوين رفعى باشد و و علامت آن دو ضمه ميباشد و در نزد محدثان عبارت از نسبت حديث و اضافت آن باشد به حضرت رسول قولا و فعلا و آن حديث را مرفوع گويند(از كشاف ج 1 ص 631) و در اصول،حديث رفع حديثى است كه در آن امورى از مكلفان مرفوع شده است رجوع شود به حديث رفع.

و در اصطلاح عروضيان اسقاط يك سبب خفيف باشد از جزوى كه در اول او دو سبب خفيف باشد چنانكه از مستفعلن تفعلن ماند...(از دره نجفى ص 31)

رفق

-(اصطلاح اخلاقى)و انقياد نفس بود امورى را كه حادث شود از طريق تبرع و آن را دماثت خوانند.

(از اخلاق ناصرى ص 77)

رقبه

-(اصطلاح فقهى)بفتح را و قاف عبارت از گردن باشد و مجازا در شرع استعمال شده است در انسان مرقوق مملوك«اعتق رقبة مؤمنة»و اعتق رقبه،يعنى آزاد كردن بردۀ مملوك(از كشاف ج 1 ص 587)

رُقبى

-رقبى بضم را از مراقبت است و عبارت از آن باشد كه ملكى بشخصى داده شده كه از آن انتفاع برد و آنكه ملك را دهد گويد اگر من قبل از تو بمردم آن تو باشد و اگر تو قبل از من مردى مال خودم باشد(از الفقه على...ج 3 ص 401-شرح لمعه ج 1 ص 232-كشاف ج 1 ص 587) رجوع بسكنى شود.

رِقَّت

-(اصطلاح اخلاقى)و آن بود كه نفس از مشاهدۀ تألم ابناى جنس خود متأثر بود بى‌اضطرابى كه در افعال او حادث گردد(از اخلاق ناصرى ص 77)

رَقص

-(اصطلاح عرفانى)كنايت از حركت و سير سالك است.

رقص ناقص بسوى نقص بود جنبش كاملان نه رقص بود
مى‌زند مرغ جانشان پر و بال تا رهد باز ازين حضيض وبال
رقص آنجا كن كه خود را بشكنى پنبه را از ريش شهوت بر كنى
رقص و جولان بر سر ميدان كنند رقص اندر خون خود مردان كنند
چون رهند از دست خود دستى زنند چون رهند از نقص خود رقصى كنند
مطربانشان از درون دف ميزنند بحرها در شورشان كف ميزنند
تو نبينى برگها با شاخها كف زنان رقصان به تحريك صبا
تو نبينى ليك بهر گوششان