دروغ و دروغگوئى 9-ورا نفسى كريم و بزرگ بود دوستدار كرامت بود 10-پول و اموال دنيا در نظر وى خوار بود.

11-طبعا دوستدار عدالت بود و جور و ستم را ناخوش دارد.

12-قوى الاراده و صاحب عزم راسخ بود و البته اجتماع همۀ اين خصائل در يك انسان بسى دشوار بود و بدين جهت است كه كم و تك تك افراد بدين صفات يافت شوند.

پس از شرح مفصلى شرايط رئيس دوم را بشرح زير بيان كرده است و البته رئيس دوم كسى است كه ميتواند بعنوان جانشين رئيس اول رياست كند و خود مستقل نبود و سنن و شرايع رئيس قبل را اجرا ميكند.

1-دانا بود و حافظ شرايع و سنن و سيره‌هائى كه پيشينيان از خود نهاده‌اند 2-حكيم بود.

3-داراى استنباطى قوى باشد نسبت به سنن گذشته 4-وجودت فكر و قوت استنباط داشته باشد نسبت بدان چه پيش آيد 5-نيروى ارشاد وى بشرايع گذشته قوى بود 6-نيروى بدنى وى در جهت ثبات در امور جنگى و غيره قوى بود.

عُضوِ رَطب

-(اصطلاح فلسفى) مراد از عضو رطب كبد است (از اسفار ج 2 ص 206-ج 3 ص 140،147-شفا ج 1 ص 443،436).

عُضوِ يابِس

-(اصطلاح فلسفى)مراد از عضو يا بس استخوان است (از اسفار ج 2 ص 206-ج 3 ص 140،147-شفا ج 1 ص 436- 443).

عَطا

-(اصطلاح فقهى و عرفانى و اخلاقى)يعنى بخشش و متقارب با رزق است،فقهاء گويند رزق عبارت از چيزى است كه از بيت المال براى سربازان اسلامى در هر ماه خارج شود و عطا عبارت از چيزى است كه براى جنديان در هر سال يك مرتبه خارج شود و برخى گويند سهم مقاتلين را عطا گويند و رزق آن فقراء و مساكين بود (از كشاف ص 1076).

در عرفان:عطاء و عطايا و عطيه يعنى بخشش كردن و اعطاء بلا عوض باشد و در اصطلاح عبارت از چيزى است كه از ناحيه حق بر بندگان فائض شود و آن يا ارزاق عباد است و يا امورى ديگر مادى و معنوى و قريب المعنى با رزق است.

و عطاء پيش از خوف و رجاست، اما آدم بسبب ديدن مبتلا است خاصه آن كس كه از سبب ديدن رهاست اگر اشياء را احوال‌گر دانست،قطب مشيت بجاست، الهى:اى بخشندۀ عطا و پوشندۀ جفا، كار پيش از آدم و حواست،حكم آنست كه در ازل راندند،رقم آنست كه در ازل كشيدند يكى را رقم سعادت كشيد، يكى را حكم به شقاوت كرد.

(از عده ج 4 ص 152) از مظفر سؤال شد:«ما خير ما اعطى العبد؟قال:فراغ القلب عما لا يعنيه» (طبقات ص 298).