طالب دل باش تا باشى چو مل تا شوى شادان و خندان همچو گل
دل نباشد آنكه مطلوب گل است اين سخن را روى با صاحب دل است

طالِبِ عِلم

-(اخلاقى) در رسائل اخوان الصفا براى طالبان علم شرايط و آدابى معين شده است از جمله:پرسش و سكوت،گوش فرا دادن بحد كافى،تفكر و انديشه،عمل بعلم خود، صدق در كردار و گفتار،كثرت ذكر خدا، ترك اعجاب به نفس و خضوع و فروتنى (از رسائل اخوان،رساله نهم)

طالِع

-(اصطلاح هيوى و نجومى) و آن جز وى بود از منطقۀ البروج كه در هنگام مفروض بر افق شرقى بود يعنى بر طرف شرقى افق حقيقى نه حسى و اگر آن وقت زمان ولادت شخصى بود آن را طالع آن شخص گويند و اگر در اول سال شمسى بود آن را طالع سال گويند و اگر وقتى ديگر بود آن را بآن وقت اضافه كنند و آنچه بر افق غربى باشد در اين وقت كه از منطقة البروج بر دايرۀ نصف النهار بود از طرف فوق الارض عاشر گويند و از طرف تحت الارض رابع گويند و هر خانۀ كه دور از طالع بود بر توالى آن را ثانى گويند و آنچه بعد از ثانى بود ثالث و همچنين تا آخر.كه ثانى عشر است بر حسب دوازده برج و ثانى عشر متصل بود به طالع (رجوع به بيست باب ملا مظفر و رجوع به تسوية البروج شود) طالع آن بود كه اندر وقت بافق مشرق آمده باشد از منطقة البروج برج را برج طالع خوانند و درجه را درجۀ طالع خوانند و درجه را درجۀ طالع (التفهيم ص 205)

طالع اجتماع
طالع استقبال

از اصطلاحات نجومى است رجوع باجتماع و استقبال شود.

طامات

-(اصطلاح عرفانى)طامات در اصطلاح معارف را گويند كه در اول سلوك بر زبان سالك گذرد.

در رسائل خواجه است كه طامات سخنى باشد نامفهوم يا كنايتى نامعلوم و عبارت از داشتن يا نشان از پنداشتن است،كه خلق از آن عاجز باشد و عقل در آن معجز باشد و فؤاد در آن متحير گردد، يا سخنى باشد از عيان، بى‌شرح و بيان، بشناسد آنكه با راه باشد،و سخنى باشد كه از وجدى صادر شود و گوينده نه حاضر باشد.

(رسائل خواجه ص 140-139).

لاهيجى گويد طامات عبارت از خودنمائى و خودفروشى است.

(شرح گلشن راز ص 623) عطار گويد:

طاماتيان ز دورى ما توبه ميكنند ما بى‌نفاق توبه بطامات ميكنيم
سنائى گويد:

«خانۀ طامات عمارت مكن» و نيز طامه،به تشديد ميم روز قيامت را گويند،طامات نزد صوفيه معارف را گويند كه در اول سلوك بر زبان سالك گذرد و خرق عادت و كرامت را نيز گويند (كشاف ص 927) سحر گاهى شدم سوى خرابات