گيرند و در نماز رو بروى كعبه ايستند، مكه و كعبه را بزرگ دارند،ميته و خون و گوشت خر و شير را حرام دانند،همان كسانى كه مسلمانان ازدواج با آنها را حرام دانند اينان نيز حرام دانند،هنديان نيز در تصوير اصنام بدين سان بوند كه شايد اصل بت‌پرستى در عرب ناشى از همين امر بت‌پرستى هنديان بود ظاهرا حضرت ابراهيم خليل براى اصلاح دين صابئون بيامد و آن را از صورت بت‌پرستى خارج كرد.

(رجوع شود به ملل و نحل ابن حزم ج 1 ص 34-35).

در ملل و نحل شهرستانى آمده است:

اين گروه در مقابل حنيفه مى‌باشند كه مدار مذهبشان بر تعصب بر روحانيت است در مقابل الحنفاء كه مدار مذهبشان بر تعصب بر بشر و جسمانيات است.

صابيه ادعا دارند كه مذهبشان اكتسابى است و الحنفا ادعا دارند كه مذهبشان فطرى است و دعوتشان بر فطرت است...

صابئيه گويند روحانيت نه از ماده است و نه از هيولى و از چيزى ديگر، بلكه تماما جوهر واحد است بر يك سنخ و جواهرش انوار است نه ظلام...

(از ملل و نحل شهرستانى ص 128) و نيز محاجۀ صابئيه و حنفيه از ص 139 لى 151)

صابِر

-(عرفانى،اخلاقى) كسى كه در مشقات و سختى‌ها بردبار باشد كسى كه در تحمل عبادات خدا و اطاعت او و فرمان او بردبار باشد كه فرمودند:و بشر الصابرين مولانا گويد:

صابرين و صادقين و منفقين چون بدى بى‌رهزن ديو لعين

صاحِب

-(اخلاقى) آنكه همراز انسان باشد.

اين كلمه اغلب با كلمات ديگرى تركيب يابد مانند.صاحب مال،صاحب كار، صاحب علم،صاحب جمال،صاحب كمال، صاحب خانه،صاحب عقل،صاحب كرامات، صاحب كياست،صاحب فر است،صاحب حال، صاحب مقام،صاحب رأى،صاحب عقيده، صاحب فرزند،صاحب جمع،و...

صاحِبِ إشارت

-(اصطلاح عرفانى) و كسى را گويند كه كلام او مشتمل بر اشارت و لطائف و علم المعارف باشد.

(از لمع ص 360)

صاحِبِ إشراقاتِ عَقليَّه

-اين اصطلاح اشراقى است و كسى را گويند كه بواسطۀ رياضات و مجاهدات و توجه بروحانيت و عالم علوى صاحب نفس كامل شده بطورى كه هر گاه بخواهد باشراقات علويه حقايق را دريابد.

(از مجموعه دوم مصنفات ص 307)

صاحِبِ حال و إشارَت

-(اصطلاح عرفانى)صاحب حال و اشارت كسى است كه كلام او مشتمل باشد بر اشارت و لطائف و علم المعارف (از لمع ص 360-شطحيات ص 614).

صاحِبِ تَمكين

-(اصطلاح عرفانى) رجوع به تمكين و تلوين شود.

صاحِبِ دِل

-(اصطلاح عرفانى) اصحاب تصفيه‌اند (از شرح گلشن ص 341).