شَقاوَت

-(اصطلاح عرفانى)رجوع شود به سعادت.

(مجموعه دوم مصنفات ص 225)

شَقاوَتِ صَغير
شَقاوتِ عَظيم

(اصطلاحات نجومى) رجوع به تصميم شود.

شَقيقِ بَلخى

-(اصطلاح عرفانى)فرقۀ از صوفيه و نام رئيس آنها است يعنى شقيق بلخى از اقطاب و اكابر عرفا كه اين طريقه را از امام كاظم(ع)گرفت.

قاضى نور اللّه در مجالس المؤمنين بنقل از صاحب جامع الانوار گويد:شقيق از شاگردان آن حضرت بود و نيز گويد در سال 174 به مرتبۀ شهادت نائل شد و قبر او در خيلان است.

ابن خلكان او را مصاحب ابراهيم ادهم دانسته و گويد و طريقه را از ادهم گرفت.

گويند هارون الرشيد از او طلب پند كرد پس فرمود:خداى تعالى را سرائيست كه آن را دوزخ نام كرده‌اند و ترا دربان ساخته‌اند و سه چيز بتو داده‌اند اول مال- دوم تازيانه و سوم شمشير كه خلق را بايد بدان سه چيز از دوزخ بازدارى الى آخر..

(از طرائق الحقائق جزء دوم ص 77)

شك

-(اصطلاح فقهى)و تجويز دو امر باشد كه مزيتى براى هيچ يك از دو طرف نباشد از جهت وجود دو امارت متساوى يا عدم امارت در هر دو يا جهتى ديگر و شك نوعى از جهل است و اخص از جهل است كه هر شكى جهل است بدون عكس.

اطلاق بر مطلق تردد هم شود و اطلاق بر مقابل علم هم شود و بر دو اعتقاد كه يكى مر حج باشد بدون آنكه بسر حد علم برسد نيز گويند.در فقه در مسائل مختلف آيد و شقوق و فروضى دارد.اغلب مورد توجه شكوك در نماز است و ما قسمتى از احكام شبهه و شك را در احكام بيان كرديم.

اگر شك در صحت عبادات حاصل شود بنا را بر صحت گذارند اگر شك بعد از فراغ از فعلى باشد چنانكه بعد از ورود در ذكر ركوع،شك كند كه حمد و سوره را خوانده است يا نه حمل بر صحت و انجام فعل كنند.

همين طور است شك بعد از وقت كه مثلا در موقع نماز مغرب شك كند كه آيا نماز عصر را خوانده است يا نه بنا بر صحت و انجام فعل گذارند.

شك گاه در اصل نماز باشد و گاه در شرائط آن و گاه در اجزاء و ركعات آن،در صورتى كه شك در اصل نماز باشد بعد از وقت حمل بر انجام فعل كنند و در وقت بايد انجام دهد و شك در شرائط قبل از شروع بخود فعل فعل بايد انجام دهد اگر در اثناء فعل نماز باشد بايد انجام دهد اگر بعد از فراغ از عمل باشد حكم به صحت كند و شك در افعال نماز هم اگر قبل از شروع باشد بايد انجام دهد چنانكه شك در ركوع كند و حال آنكه ايستاده باشد يا شك در سجده كند و حال آنكه داخل در قيام يا تشهد شده باشد و اگر بعد از شروع در فعلى ديگر باشد بايد بنا را بر صحت گذارد.

(از عروه ص 331) در اصول رشاد آمده است: