(از چهار مقاله ص 23)

شَعراىِ شامى

-(اصطلاح نجومى) از ستارگان دبران بود.

شَعراىِ يَمانى

-(اصطلاح نجومى) ستارۀ بزرگ و روشنى بود بر دهان كلب الجبار كه بسوى يمن سير كند و آن را عبور نيز خوانند زيرا گذرنده است و گفته‌اند كه شعراى يمانى و شامى خواهران سهيل‌اند

شُعُور

-(اصطلاح فلسفى)شعور عبارت از ادراك بدون استثبات است و اول مرتبت حصول علم بقوت عاقله است و چنان مينمايد كه شعور ادراك متزلزل است و از اين جهت در حق خدا اطلاق نشده است.

(از اسفار ج 1 ص 323-از مباحث مشرقيه ص 368)

شُعُورِ بَسيط

-(اصطلاح فلسفى) رجوع بادراك بسيط شود.

الشُّعَيبيَّة

-(اصطلاح كلامى) اصحاب شعيب محمد را گويند كه از جملۀ عجارده است و عقيده داشت كه خالق اعمال عباد خدا است و چيزى در عالم وجود نمى‌يابد مگر به مشيت او..

(از ملل و نحل شهرستانى ص 60)

شَعيره

-شش خردل است (از كشاف ص 822).

شِغَار

-(اصطلاح فقهى)رجوع به نكاح شغار شود.

شَغَاف

-(اصطلاح عرفانى)شغاف و شغف در لغت شدت محبت و ولع است و شغاف را پنج درجت است،اول امتثال امر محبوب،دوم محافظت باطن از غير محبوب،سوم معادات با دشمنان دوست،چهارم محبت محبان،پنجم اخفاى احوال كه ميان عاشق و معشوق رود.

(كشاف ص 65).

حلاج گويد:

انت بين الشغاف و القلب تجرى مثل جرى الدموع من أجفان
و تحل الضمير جوف فؤادى كحلول الارواح فى الابدان
ليس من ساكن تحرك الا انت حركته خفى المكان
يا هلالا بدا لاربع عشر ثمان و اربع و اثنان
(طبقات ص 309).

شَفَاء

-(اصطلاح عرفانى)رفع سقم دل‌ها باشد بواسطۀ تحقق بانوار ملكوتى و شفاء در آن بر سه وجه است:شفاى عام است و شفاى خاص و شفاى خاص الخاص.

شفاى عام آنست كه گفت: «فِيهِ شِفٰاءٌ لِلنّٰاسِ» و شفاى خاص آنست كه گفت:

«مٰا هُوَ شِفٰاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ» و «شِفٰاءٌ لِمٰا فِي الصُّدُورِ» و شفاء خاص الخاص كه گفت «وَ إِذٰا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ» شفاى عام،نعت اوست.

شفاى خاص الخاص،خود اوست.

(عده ج 4 ص 313).

شَفع

-(اصطلاح عرفانى)عالم خلق را گويند و آن مرتبۀ دوم است (اصطلاحات فخر الدين)

شَفاعَت

-(اصطلاح كلامى)وساطت باشد و سؤال ترك ضرر باشد از غير بر سبيل تضرع و آن در اسلام ويژۀ حضرت رسول است (از كشاف ج 1 ص 838)