(از شرح لمعه ج 1 ص 2112-220).

شاهِدِ عادِل

-(اصطلاح فقهى)رجوع به قضا شود.

شاهين

-(اصطلاح نجومى)از نامهاى عقاب است يعنى عقاب را به فارسى شاهين گويند و در جاى خود آمده است كه نير- العقاب را نسر طائر نامند.

شايگان

-(اصطلاح ادبى)رجوع بايطاء شود.

شُئُون

-(اصطلاح عرفانى)شئون صور عالم است در مرتبت تعين اول زيرا عالم را سه موطن است موطن اول كه تعين اول و شئون اول نامند،موطن دوم كه تعين دوم و اعيان ثابته نامند،موطن سوم كه تعين در خارج است كه اعيان خارجيه نامند.

(از كشاف و ص 787).

و شئون ذاتيه عبارت از نقوش اعيان و حقايق در ذات احديت است كه ظاهر شود در حضرت واحديت و منفعل شود بعلم.

(از كشاف ص 787).

جامى گويد:

بود جمله شئون حق ز ازل مندرج در تعين اول.

همه با لذات متحد با هم همه در ضمن يكديگر مدغم
همه در ستر جمع متوارى همه از فرق و حكم او عارى.

در ميانشان تعدد و تمييز خارجا مقتضى و علما نيز
بعد از آن در تعين ثانى شد مفصل شئون پنهانى.

شد حقايق ز يكدگر ممتاز امتيازى درون پردۀ راز
امتيازى ز روى علم فقط ز امتيازات خارجى منحط
در پى آن حقايق مذكور آمد از موطن بطون بظهور
عكس باطن نمود در ظاهر گشت امكان،وجوب را ساتر
واجب از عكس صورت باطن منصبغ سد بصبغ هر ممكن

شَب

-شب عالم غيب را گويند و بر عالم جبروت نيز اطلاق كنند:

ما شب روان كه در شب خلوت سفر كنيم در تاج خسروان به حقارت نظر كنيم
ديديم نهان گيتى و اصل جهان از علت و عار بر گذشتيم آسان.

و اعيان ثابته باعتبار ظلمت عدميت است.

مراد از شب باز انوار را گويند كه سواد اعظم است.

و مراد از شب بشريت،نيز مرتبت اعيان ثابته است.

انصارى گويد:هنوز شب بشريت را وجود نبود،كه آفتاب نبوت او در سماء سمو خود استوار داشت.

كه فرمود

«كنت نبيا و آدم بين الماء و الطين» اى مهمتر،جمال بنماى،تا همۀ وجود آفتاب شود،يا سيد،صدف رحمت بگشاى تا اين مفلسان كنار پر از جواهر كنند.

آن روى چرا به بت‌پرستان نبرى