(از كشاف ج 1 ص 717).

شاذِليَّه

-(اصطلاح كلامى)فرقه از فرق متصوفه‌اند.منسوب به شيخ ابو الحسن على بن عبد الله شريف حسنى كه ساكن اسكندريه بود.

(از طرائق الحقائق-ج 2-ص 163)

شارِبُ الخَمر

-(فقهى)رجوع به حدود و خمر شود.

شارِعِ نَواميس

-(كلامى) مراد نبى و صاحبان اديانند.

(از مجموعۀ دوم مصنفات ص 304)

شاغِلاتِ حِسّى

-(فلسفى) منظور امورى است كه حواس آدمى را به خود مشغول دارند و در تصرف كردن از امور لازم باز دارد و يا امورى كه پارۀ از حواس ديگر را از تصرفات خود معطل كند بواسطه اشتغال بامورى مادى.

(شطحيات)

شام

-مراد از شام كثرات و حجب تعينات است و ستر وحدت است.

(از شرح گلشن ص 583).

شامَّه

-يكى از حواس و قواى ظاهره پنجگانه است كه عضو آن بينى است رجوع شود به حواس ظاهره.

شَاهبازِ سِدرَه‌نشين

-(اصطلاح ذوقى)روح و جان آدمى است در مقام تجرد و انسلاخ از ماده و ماديات.

شاهِد

-(اصطلاح عرفانى)و شاهد يعنى گواه و مشاهده‌كننده«الشاهد ما يشهد بما غاب عنك»و شاهد الحق شاهد فى ضميرك»و تجلى جمالى ذات مطلق را در لباس شاهد عيان را بيان فرموده‌اند و گفته شده است كه شاهد حق است باعتبار ظهور و حضور.

مولانا گويد:

شاهدت گر راست باشد گر دروغ مست گاهى از مى و گاهى ز دوغ
دوغ خورده مستي‌اى پيدا كند هاى و هوى و سرگرانيها كند
آن مرائى در صلاة و در صيام مينمايد جد و جهدى بس تمام
ناگهان آيد كه او مست و لا است چون حقيقت بنگرى غرق رياست
حاصل افعال برونى رهبر است تا نشان باشد بر آنچه مظهر است
و گاه مراد از شاهد خدا است.

مولانا:

شاهد مطلق بود هر نزاع نشكند گفتش خمار هر صداع
نام حق عدلست و شاهد آن اوست شاهد عدلست زين رو چشم دوست
منظر حق دل بود در دو سرا كه نظر بر شاهد آيد شاه را
عشق حق و سر ساهد بازيش بود مايۀ جمله پرده سازيش
پس از آن لولاك گفت اندر لقاء در شب معراج شاهد باز ما
اين قضا بر نيك و بد حاكم بود بر قضا شاهد نه حاكم ميشود
در چشم عيان شاهد و مشهود توئى در قبلۀ جان ساجد و مسجود توئى
بى‌نام و نشان قاصد و مقصود توئى بى‌گوش و زبان حامد و محمود توئى
و تجلى جمالى ذات مطلق را در لباس شاهد عيان و بيان فرموده‌اند و گفته شده است:كه شاهد حق است باعتبار ظهور و حضور