سِياسَتِ مُلُوكى

-(اصطلاح اجتماعى) و آن معرفت حفظ قوانين و روش ملتها و احياء سنت‌هاى خوب و انفاذ احكام...

بود.

(رجوع شود برساله هفتم از رسائل اخوان ص 208) (از اخلاق ناصرى ص 257)

سِياسَتِ مَدَنيَّه

-(اصطلاح اجتماعى) و يكى از اقسام حكمت عملى است و آن علم بمصالح جماعتى است كه در شهرى و كشورى اجتماع كرده‌اند بر مبناى تعاون بقاء نوع و ترفيه زندگى افراد و آن خود بر دو قسم است يكى آنكه متعلق بملك و سلطنت است كه علم سياست نامند و ديگر آنچه متعلق بشرايع آسمانى و احكام الهى و دستورات انبياء و اولياء است كه علم نواميس مينامند.

(از دستور ج 2 ص 194)

سِياسَتِ ناقِصَه

-(اصطلاح اجتماعى) و از فروع سياست مدينه است و يكى از اقسام سياست ملك است كه آن را تغلب خوانند و غرض از آن استعباد خلق بود و لازمش نيل شقاوت و مذمت است.

(از اخلاق ناصرى ص 257)

سياسَتِ نَبَويَّه

-(اخلاقى،اجتماعى) و آن عبارت از معرفت كيفيت وضع قوانين و سنن خوب و مداواى نفوس مريضه بود (رجوع شود برساله هفتم از رسائل اخوان ص 208).

سياسَتِ نَفسانيَّه

-(اجتماعى) سياست تهذيب اخلاق و سلوك با اطرافيان و افراد تابع و دوستان است و انجام افعال خوب و كارهايى كه بمصالح مردم باشد.

(از اخوان ج 4 ص 298) و بالجمله منظور تدبير حفظ سلامت روح و نفس بود و متجلى شدن باخلاق پسنديده و بكار بردن روشى كه صفات ناپسند از آدمى بدور شود.

سياقَةُ الاَعداد

-(اصطلاح عروضى) و آن باشد كه شاعر چند چيز از اسماء مفرده برشمارد وانگه يك جمله را يا يك يك را وصف كند:

اسب و گهر و تيغ بدو گيرد قيمت تخت و سپر و تاج از و يابد مقدار
(از المعجم ص 282).

سَيّالات

-(اصطلاح فلسفى) - موجوداتيكه مانند حركات و اصوات وز زمانند كه همواره جزئى از آنها محفوف بدو عدم است و در سكون و آرامش نيستند سيالات مينامند و بالاخره موجودات سياله حوادث و زمانياتند كه همواره مسبوق بدو عدمند يكى عدم سابق و ديگرى عدم لاحق.

(از اسفار ج 1 ص 49-شرح منظومه ص 80)

سياهكاران

-(اصطلاح عرفانى) ساقطان در راه سلوك و طريقت و بازماندگان در سير الى الله‌اند.

حافظ گويد:

برو بميكده و چهره ارغوانى كن مرو بصومعه كانجا سياهكارانند.

سيَه روئى

-(اصطلاح عرفانى) مراد امكان ممكنات است كه وجه عدمى است:

سيه روئى ز ممكن در دو عالم جدا هرگز نشد و الله اعلم