از منكر يعنى منع از كارهاى زشت و معاصى قولا و فعلا و هر دو واجب‌اند عقلا و نقلا بوجوب كفائى با شرائط خاصى كه آمر و ناهى اولا خود علم بمعروف و منكر داشته باشند و ثانيا طرف هم اصرار بر ارتكاب معاصى داشته باشد و ثالثا مأمون از ضرر و زيان باشد و رابعا امكان تأثير سخن او باشد و خامسا از راه نصيحت و ملايمت وارد شود تا برسد باقامه حدود (از شرح لمعه ج 1 ص 192).

در معتقد الاماميه آمده است:

بدان كه امر بمعروف و نهى از منكر از فرائض اعيان است نزد خواجه ابو جعفر طوسى،و فرض على الكفاية است بنزد سيد مرتضى.

و طريق وجوب او سمع است نزد ايشان،زيرا كه اگر عقل[دال]بودى بر وجوبش،[هر آينه بر خداى واجب ميشدى، و چنين نيست].

و امر بواجب واجب باشد،و امر بسنت سنت بود،و نهى از منكر همه واجب باشد.

و شرائط وجوب سه چيز است:

آنكه معروف را معروف داند،و منكر را منكر،و غلبه ظنش آن بود كه انكار وى تأثير خواهد كرد،و در وى مفسدتى نباشد.

و امر بمعروف و نهى از منكر بدست باشد،و بزبان،و بدل.اگر بزبان نتواند،بدل انكار كند.و باللّه التوفيق.

(معتقد الاماميه ص 340)

امْرِ تَبَعىّ

-(اصطلاح اصولى)وجوب مقدمى و تبعى را گويند مثل طهارت براى نماز.

امرِ تَخْييرى

-(اصطلاح اصولى) امر را تخييرى گويند در صورتى كه مأمور را ما بين دو يا چند امر مخير كند،هر يك بر نحو وجوب بدلى مانند «فَكَفّٰارَتُهُ إِطْعٰامُ عَشَرَةِ مَسٰاكِينَ أَوْ كِسْوَتُهُمْ أَوْ تَحْرِيرُ رَقَبَةٍ» (رجوع شود به قوانين ص 116)

امرِ ثانَوى

-(اصطلاح اصولى)امر ثانوى در مقابل امر اولى است مثلا طهارت مائيه براى مصلى واجب است بامر اولى و در صورت فقدان آب طهارت ترابيه بامر ثانوى است رجوع شود بامر واقعى اولى.

امرِ حاضِر

-(اصطلاح ادبى)رجوع بامر شود.

امّ رِضاعى

-(اصطلاح فقهى)يعنى علقۀ مادرى كه از راه رضاع و شير دادن پديد آمده است هر زنى كه بچه‌اى را قبل از بلوغ با شرائط خاصى شير دهد مادر رضاعى است در صورتى كه شير او از نكاح باشد و باندازۀ شير بدهد كه در شيرخوار گوشت بروياند يا استخوان محكم كند.

مراد اين است كه اولا شيرى كه در پستان طايه(دايه)هست حاصل از نكاح درست باشد و ديگر مدتى شير بدهد كه فى الواقع شير او در رشد و استخوان‌بندى طفل مؤثر باشد كه حد آن را 14 ساعت پى در پى يا 15 دفعه پى در پى دانند.رجوع به رضاع شود(از شرح لمعه ج 2 ص 63).

امرِ ظاهِرىّ

-اين اصطلاح اصولى