ميان ابرها به دنيا آمد. -غماميه. بيان الاديان، ص 158.

يعمريّه

-معمريّه.

يمانيه

از فرق «زيديه» ، اصحاب محمد بن يمانى كوفى بودند.

مقدسى مى‌نويسد: ايشان اصحاب يمان بن الرباب بودند كه خداوند را به صورت انسان مى‌پنداشتند و مى‌گفتند: همه اجزاى او جز چهره‌اش از بين مى‌رود و به قيامت اعتقاد نداشتند و جهان را فانى نمى‌دانستند و خوردن مردار و نوشيدن مى را حلال مى‌دانستند.

آنان گفتند: اين كه در قرآن آنها را حرام شمرده است، اشاره به اسماء رجالى، مانند ابو بكر و عمر و عثمان است كه خداوند آنان را دوست نداشته است.

البدء و التاريخ، ج 5، ص 122-140.

مروج الذهب، ج 2، ص 144.

يعموميه

-معمريه.

يونسيه

از فرق «مرجئه» پيروان يونس بن عون نميرى بودند كه مى‌گفت: ايمان به دل و زبان باشد و آن شناختن خداى تعالى و مهر ورزيدن و فروتنى به او از روى دل و اقرار نمودن به زبان است.

اين امر تا هنگامى است كه پيغمبران به راهبرى نيامده باشند و چون آنان براهنمايى آيند راست انگاشتن گفتار ايشان و شناخت آنچه را كه فرمايند ايمان گويند و تنها شناختن آنچه را كه از ايشان رسد ايمان نيست.

اين گروه پنداشتند: هر خصلتى از خصال ايمان به تنهايى يا برخى از آن ايمان نيست بلكه مجموع آن ايمان خوانده مى‌شود.

الفرق بين الفرق، ص 122.

يونسيه

پيروان ابو محمد يونس بن عبد الرحمن مولى على بن يقطين بن موسى مولى بنى اسد بودند و از «قطعيه» به شمار مى‌رفتند.

وى از ياران امام صادق (ع) و امام موسى كاظم (ع) بود و دربارۀ تشبيه خدا و عرش او افراط مى‌كرد.

در كتب رجال نام او را جزو بزرگان شيعۀ اماميه است و در نزد ائمه قدر و منزلتى داشته است.

او در زمان هشام بن عبد الملك زاده شد و حضرت جعفر بن محمد (ع) را بين صفا و مروه زيارت كرد ولى از آن روايت نكرده امّا از حضرت امام كاظم (ع) و امام