موحّد است و نه مسلمان مگر اين كه امور معينى را ترك نمايد كه از جمله آنها اين چند مورد است: 1-بوسيله هيچ يك از انبياء و اولياى خدا به خداوند تعالى توسل نجويد و هرگاه چنين كند و بگويد: اى خدا توسط پيامبرت محمد (ص) به تو متوسل هستم كه من را مشمول رحمت خود قرار دهى، چنين كسى به راه مشركان رفته و عقيده‌اش شرك است.

2-به قصد زيارت به قبر پيغمبر (ص) نزديك نشود و بر آن دست نگذارد و در آنجا دعا نخواند و نماز نگذارد و بر آن بنا و مسجد نسازد و براى آن نذر نكند.

3-از پيغمبر طلب شفاعت نكند اگر چه خداوند حق شفاعت را به پيغمبر (ص) اسلام عطا كرده است و ليكن از طلب آن نهى فرموده است.

بر مسلمان جايز است كه بگويد: يا اللّه شفّع لى محمدا، يعنى محمّد (ص) را شفيع من قرار ده ولى روانيست بگويد: يا محمد اشفع لى عند اللّه، يعنى اى محمّد (ص) نزد خدا براى من شفاعت كن.

كسى كه از پيامبر طلب شفاعت كند مانند اين است كه از بتان شفاعت خواسته باشد.

4-بايد هرگز به پيغمبر سوگند نخورد و او را ندا و «يا محمدا» نكند و آن حضرت را با لفظ (سيدنا» توصيف نكند و الفاظى از قبيل: بحق محمد، يا محمد، سيدنا محمد (ص) بر زبان جارى نسازد.

5-نذر براى غير خدا و پناه بردن و استغاثه به غير خداوند شرك است.

6-زيارت قبور و ساختن گنبد و بنا بر آنها و تزيين قبور و سنگ و كتيبه نهادن بر آن، و چراغ و شمع گذاشتن بر آن شرك است.

همۀ مسلمانان معتقدند كه هر كس شهادتين گويد مسلمان محسوب مى‌شود و خون و مالش محفوظ است امّا «وهابيه» گويند: قول بدون عمل ارزش و اعتبارى ندارد و بنابراين هر كس شهادتين را بخواند ولى از مردگان استعانت بطلبد چنين كسى كافر و مشرك خواهد بود و خون و مال او حلال مى‌باشد.

«وهابيان» به پيروى از ابن تيميه به ظاهر آيات و اخبار عمل مى‌كنند و قايل به تأويل و توجيه نيستند، و به استناد ظاهر پاره‌اى از احاديث و آيات براى بارى تعالى اثبات جهت مى‌كنند و او را مانند «مجسمه» داراى اعضا و جوارح مى‌دانند. آنان نخستين پيغمبر را نوح و خاتم ايشان را حضرت محمد (ص) بن عبد اللّه دانند.

در سرزمين ايشان زيارت قبور وجود ندارد و تمام قبرها با خاك يكسان است و روضۀ منورۀ پيغمبر (ص) را كه تا به حال باقى مى‌باشد طورى قرار داده‌اند كه كسى