ديگرى فاضل داند كافر است.

فرق الشيعة، نوبختى، ص 67.

اعتقادات فخر رازى، ص 53.

ملل و نحل، شهرستانى، ص 148.

التبصير فى الدين، ص 22.

الفصول المختاره، ج 2، ص 99.

البدء و التاريخ، ج 5، ص 129.

مقالات الاسلاميين، ص 97.

الحور العين، ص 126.

المقالات و الفرق، ص 212-213.

الفصل ابن حزم، ج 4، ص 138.

مجالس شيخ مفيد، ص 101.

مقباس الهدايه، ص 83.

معرفة المذاهب، ص 8.

نجاريه

از فرق «شيعه» طايفه‌اى بزرگند كه از سادات هند مانند مولتان و لاهور و دهلى و غير آن مى‌باشند. جدّ ايشان سيد جلال رازى از جانب عراق به محلى به نام بخارا افتاده است، چون بعضى از ايام به عذاب صحبت مروانيان آنجا گرفتار گرديد و ديد كه در ميان اشرار آن ديار اقامت بسيار دشوار است از روى اضطرار متوجۀ دار الحرب كابل شد و چون به كابل رسيد و دلهاى آن جماعت را مانند اهل بخارا در مرتبۀ سنگ خارا ديد مجاورت ايشان را نپسنديد، و آخر الامر از آنجا به ولايت هند رفت و با اهالى آنجا روزگارى به تقيه مى‌گذرانيد. بعضى از ايشان كه صاحب فضل و كرامات بودند مانند سيد راجو، حق را جستجو مى‌نمودند. دست از تقيه بكشيدند.

مجالس المؤمنين، ص 63.

نجاريه

پيروان حسين بن نجّار بودند.

رسعنى در «مختصر الفرق» او را ابو الحسين نجار مصرى و مقريزى او را الحسن بن محمد بن عبد اللّه بن نجار خوانده‌اند.

شهرستانى ايشان را از «جبريه» شمرده و گويد: ابو عبد اللّه حسين بن عبد اللّه نجّار كه بيشتر «معتزله» رى و حوالى آن بر كيش وى بودند، نخست از ياران بشر مريسى بود و با ابراهيم بن نظام مناظره كرد و فيروزى نيافت و در اين اندوه بمرد (در حوالى 230 ه‌) وى مردى بافنده پارچه و از متكلمان «مجبره» است و نيز گفتند: تراز و ساز و اهل بم كرمان بود.

او هرگاه سخنى مى‌گفت: آوازى شبيه خفّاش از وى شنيده مى‌شد.

اشعرى در «مقالات الاسلاميين» ايشان را «حسينيه» خوانده است.

جرجانى در «تعريفات» مى‌نويسد: نجاريه ياران محمد بن حسين نجارند كه با اهل سنت در خلق افعال و اين كه استطاعت با فعل است و بنده اكتساب فعل خود كند و نيز با معتزله در نفى صفات وجوديه و نفى