خداى عز و جل را نامهاى بسيار است هر كه نامهاى وى را نداند كافر است و افعال بندگان آفريده و مخلوق نيست و استطاعت با فعل است مگر آنچه را كه خداى تعالى بخواهد.

ابو الحسن اشعرى گويد: محمديه گفتند: كسى كه بعضى از اسماء خداوند را بشناسد او را مى‌داند و جاهل به خدا نيست و آنان قايل به قدر شدند و ايشان فرقه هشتم از «عجارده» و سوم از «خازميه» هستند.

مقالات الاسلاميين، ص 166.

الحور العين، ص 171.

سواد الاعظم، ص 175-184.

محدّثه

فرقه‌اى از «مرجئه» و اصحاب حديث بودند كه به امامت حضرت امام موسى كاظم (ع) و امام رضا (ع) قايل شدند و اين عقيده را تنها براى پيشرفت كار خود از راه تصنع اختيار كرده بودند و پس از شهادت امام رضا (ع) به عقيدۀ خود بازگشتند.

فرق الشيعۀ نوبختى، ص 86.

المقالات و الفرق، ص 96.

محروقيه

گويند: كافران را عذاب نباشد و آتش دوزخ كجا امان دهد كافران را كه دم از پيكار زنند آتش دوزخ در ايشان گيرد و خاكستر شوند و همان باشد و ديگر عذاب نبينند.

در كتاب «معرفة المذاهب» نام اين فرقه حرقيه آمده است و گويند: اهل آتش چنان سوزند كه از ايشان هم نماند در دوزخ.

دبستان المذاهب، ج 2 ص 107.

معرفة المذاهب، ص 13.

محصيه

از فرق «محمديه» و از «غلاة» بودند و گفتند: خداوند جز در شيث بن آدم ظاهر نشد و محمد (ص) آفريدگار خداوندست و پيامبران را او فرستاده و امامان كه از فرزندان اويند با بهاى وى هستند تا بندگان را به شريعتى كه نهاده است هدايت كنند.

مشارق الانوار، ص 213.

محكمه اولى

محكمه اولى يا داورى خواهان نخست اوّلين فرقه از خوارجند كه سر از فرمان حضرت على (ع) باززدند.

گويند: نخستين كسى كه از ايشان از فرمان امام سرباززد عروة بن حدير برادر مرداس خارجى بود. برخى يزيد بن عاصم محاربى را دانند و گويند در جنگ صفين چون موافقت دو لشكر را بر داورى ميان حضرت على (ع) و معاويه بنوشتند مردى