معروف به اشترند كه در 37 هجرى در گذشت.

او يكى از دليران عرب بود و از اصحاب حضرت على (ع) بن أبي طالب به شمار مى‌رفت و با او در جنگ جمل و صفين يارى مى‌كرد.

چون على (ع) بن أبي طالب به خلافت رسيد، مالك را فرمان ولايت مصر داد ولى وى در راه درگذشت و گويند كه به دست عمّال معاويه مسموم شد. اين طايفه كه در آمل مازندران مى‌زيستند مى‌پنداشتند كه پس از على (ع) بن أبي طالب رهبرى بدو رسيد، مسجد طشت زنان آمل به نام اوست. مولانا اولياء اللّه در تاريخ رويان گويد: مسجد ديگرى در شهر آمل در محله چلاوه سر برابر كوچه سماكى نهاده است كه بر آن مسجد و مناره مالك اشتر مى‌گويند.

جماعت مالكيه به امامت مالك اشتر قائلند و آن مسجد و مناره را به نام او ساخته ايشان خود را از متشيعه شمرند و آن قوم هنوز باقيند. اصل ايشان از لار و حوالى قصران است. و هر سال يا هر دو سال به آمل آيند تعمير مسجد كنند و مشهدى (مزار) كه معروف است به لَلَه پرچين مقبرۀ يكى از مشايخ و سادات ايشان است.

تاريخ رويان، ص 47.

مأمونيه

از فرق اسماعيليه پيروان مأمون بن مهرويه برادر ذكرويه بن دندانى كه از شاگردان حمدان قرمط بود كه براى دعوت خويش به فارس رفت و از اين جهت قرامطه فارس را «مأمونيه» خوانده‌اند.

مذاهب الاسلاميين، ج 2 ص 97.

مباركيه

از اسماعيليه قديم هستند كه پيرو مردى به نام مبارك غلام آزاد كرده اسماعيل بن جعفر بودند شيخ طوسى در كتاب رجال خود، وى را غلام اسماعيل بن عبد اللّه بن عباس و از اصحاب امام جعفر صادق (ع) نوشته است و گويد: او از مردم كوفه بود.

از مباركيه دسته‌اى پديد آمدند كه به نام پيشواى خود قرمطويه كه مردى نبطى و از مردم سواد بود قرامطه ناميده شدند.

مباركيه امامت را در فرزندان محمد بن اسماعيل دانند و همان دعوى را كه «باطنيه» كنند دربارۀ او روا دارند.

رجال شيخ طوسى، ص 310.

المقالات و الفرق، ص 81 و 83-217.

المقالات الاسلاميين، ص 27.

الفرق بين الفرق، ص 47.

خطط، مقريزى، ج 2، ص 351.

مبتريه

گويند: من نقض البيعه فقد كفر،