ل

لاعنيه

از فرق «غلاة» بودند كه عثمان و طلحه و زبير و معاويه و ابو موسى اشعرى را لعن مى‌كردند. در «هفتاد و سه ملت» آمده: اين طايفه ابو بكر صديق را و عمر خطاب را و عثمان بن عفان را و زبير را و عايشه را لعنت كنند و گويند: لعنت بر ايشان ثواب است به جهت آن كه ايشان نگذاشتند كه نور ولايت على (ع) ظاهر گردد لا جرم عالم تاريك بماند و راه راست گم شد و از شومى ايشان حق به مستحق نرسيد و به ولايت امير المؤمنين على (ع) اقرار نكردند و خلافت به وى نگذاشتند.

هفتاد و سه ملت، ص 64.

تلبيس ابليس، ص 32.

خطط مقريزى، ج 4، ص 177.

الفرق المفترقه، ص 39.

لفظيه

ابو عثمان عراقى نوشته است كه: فرقه‌اى بودند و مى‌گفتند: لفظ و ملفوظ و قراءت و مقروء يكى هستند و پندارند كه قراءت قرآن «مخلوق» نيست بلكه «قديم» است همانطور كه قرآن «قديم» است.

در «الفرق و التواريخ» آمده كه ايشان مى‌گفتند: تلفظ قرآن در نزد ايشان مخلوق است ولى به عقيدۀ ايشان كلام خداى تعالى نمى‌تواند مسموع باشد و شنيده شود.

در «البدء و التاريخ» آمده كه: «لفظيه» پيروان حسين كرابيسى هستند و پندارند كه لفظ قرآن غير مخلوق است.

در «سواد اعظم» آمده كه لفظيان گويند؛ خداى عز و جل قرآن را به محمد (ص) نفرستاد و قرآن نيست زير عرش و زير عرش مكّه هجاى قرآن؟

سواد اعظم، ص 185.

الفرق المفترقه، ص 89.

البدء و التاريخ، ج 5، ص 149.

الفرق و التواريخ. نسخه خطى.