اهل «تناسخ» بود.

كشى مى‌نويسد كه: عمر بن الفرات دربان حضرت رضا (ع) بود و از آن حضرت روايت مى‌كرد.

مشارق الانوار، ص 212.

رجال كشى، (فهرست) ، ص 208.

عمريه

از فرق «سبائيه» بودند.

مشارق الانوار، ص 211.

عمليه

از فرق «مشبهه» بودند.

خطط مقريزى، ج 4، ص 170.

عميد الاسلاميه

از فرق «شيخيۀ» تبريز هستند و از پيروان عميد الاسلام نامى به شمار مى‌رفتند.

ظاهرا دكتر موسى عميد (1287-1342 ه‌ ش) استاد دانشكده حقوق تهران فرزند يا نوۀ او بوده است.

هفتاد و دو ملت، ص 153.

عميريه

از «غلاة» شيعه و از فروع «خطابيّه» ، پيروان عمير بن بيان عجلى بودند كه از حيث عقيده شباهت به بزيعيه داشتند و حضرت امام جعفر صادق (ع) را خدا مى‌دانستند.

اين طايفه را «عجليه» نيز مى‌گفتند و خرگاهى بر كناسه كوفه ساخته بودند و امام جعفر صادق (ع) را در آن پرستش مى‌كردند.

يزيد بن هبيره والى عراق، عمير را بگرفت و بر كناسۀ كوفه بر دار كرد.

الفصل ابن حزم، ج 4، ص 142.

خطط مقريزى، ج 4، ص 174.

عوام السالميه

قومى بودند در كوفه و از ابن سالم نامى پيروى مى‌كردند. -: سالميه.

ايشان دعوى كلام و زهد كنند و اكثر ذاكران از ايشان بودند و فقيهان آنان به فقه و فتاوى مالك عمل مى‌كردند حال آن كه پيشواى ايشان ابن سالم به فتاوى و فقه ابو حنيفه عمل مى‌كرد.

احسن التقاسيم، ص 126.

عوجائيه

پيروان عبد الكريم بن ابى العوجاء دايى معن بن زائده بود كه از «زنادقه» و اهل «تناسخ» و «مشبهه» به شمار مى‌رفت و حديثهايى از خود مى‌ساخت و اعتبارى براى رؤيت هلال ماه شوال در گشودن روزه قايل نبود و حسابى در آن باره از خود ساخت و به امام جعفر صادق (ع) نسبت داد.

محمد بن سليمان عامل كوفه فرمان به