محمّد (ص) و سلمان را منكر شد به صورت مرغى به نام «علباء» مسخ شد و فرقۀ طرفدار او «علبائيه» خوانده شدند.

علبائيه به جهت نكوهش كردن حضرت محمد (ص) ، «ذميه» نيز ناميده شدند.

از تحقيقاتى كه به عمل آورديم حقيقت اين شخصيت آشفته را نتوانستيم معلوم سازيم در اعلام اسلامى شخصى به نام علباء بن حرير سدوسى آمده كه از دليران و فصحاى عرب در جاهليت بود و قبول اسلام كرد و در فتوحات اسلام در عهد عمر حضور يافت و در كوفه ساكن گشت و پيشواى اهل آن گرديد و او نخستين كسى است كه مردم را به ولايت على (ع) دعوت كرد و در واقعۀ جمل نيز حاضر بود و در سال 36 هجرى درگذشت.

الفصل، ابن حزم، ج 4، ص 142.

العقيد و الشريعه، ص 184.

الاعلام زركلى، ج 5، ص 47.

ملل و نحل، شهرستانى، ص 156.

المقالات و الفرق، ص 190.

رجال كشى، ص 199-200.

على اللهيه-اهل حق

علويه

عموم غلاتى را كه به حضرت على (ع) مقام الوهيت مى‌دادند و يا رسالت را از آن حضرت مى‌پنداشتند «علويه» در مقابل «محمديه» خوانده‌اند.

مروج الذهب، ج 2، ص 144.

تلبيس ابليس، ص 23.

على العرشيه

گويند كه: السماء قبلة الدعاء لان اللّه فوق السماء العرش مستقر. گويند: عرش اعلى قبله دعاست و مشتاقان لقاى آنجا يابد. خلعت، مقبولان آنجا يافتند و شقاوت مردودان را آنجا رقم كشيدند.

فى الجمله هر چه رود در مملكت حوالت گاه عرش اوست پس قرارگاه خداى تعالى عرش است و او از آن منظر اعلى بر همه ناظرست و بر حال همه حاضر و قادر در هر حكم كه مى‌خواهد آنجا مى‌راند، الرحمن على العرش استوى.

هفتاد و سه ملّت، ص 24.

عمّاريه

از فرق «فطحيه» ياران عمّار بن موسى ساباطى، بودند و از فرق «شيعه» به شمار مى‌رفتند.

ايشان رشتۀ امامت را به امام جعفر صادق (ع) كشانيده‌اند و پس از وى عبد اللّه افطح را كه مهمترين فرزندان وى بود، امام دانند.

اين فرقه را شهرستانى ذكر نكرده و مقريزى آن را «معمّريه» منسوب به معمّر ياد كرده است.