بمبئى به خاك سپردند.

او رساله‌اى در شرح حال خود نوشته كه « عبرت‌افزا» نام دارد و در بمبئى به چاپ رسيده است. در آن رساله، او خود را «محمد حسن الحسينى» ، حسن على شاه مى‌خواند.

پس از حسن على شاه پسرش آقا على شاه الحسينى يا «آقا خان دوم» پيشواى اسماعيليان هند شد وى تا سال 1302 ه‌ زنده بود و دورۀ امامت او ديرى نپائيد.

پس از مرگش كالبدش را به نجف اشرف برده و به خاك سپردند.

بعد از او پسر هشت‌ساله‌اش سلطان محمد شاه ملقب به «آقا خان سوم» به امامت رسيد (1877-1957 م) وى از هجدهم اوت 1885 تا سال 1957 همچنان پيشوايى اسماعيليه را داشت.

سلطان محمّد شاه از طرف دولت انگلستان ملقب به لقب «سر» sir شد، و رهبر روحانى اسماعيليان نزارى هند، و همچنين خوجه‌ها و اسماعيليان ايران و آسياى مركزى و سوريه و شرق افريقا گرديد، پس از آن به رياست كنگره مسلمانان هند برگزيده گشت، و هفت سال در اين مقام بماند.

در 1932 م نمايندۀ هند در كنفرانس خلع سلاح و رئيس نمايندگان آن كشور در جامعه ملل گرديد، و در 1937 م به رياست عمومى جامعه ملل برگزيده شد.

در سال 1936-1937 كه پنجاهمين سال امامت او بوده اسماعيليان آسيا و افريقا در بمبئى و نايروبى، هموزن او طلاى ناب به وى هديه كردند، و در سال 1946 هموزن او الماس، و سپس در 1954 و 1955 هموزن او طلاى سفيد در كراچى و قاهره به پيشگاه او تقديم داشتند. [1]

آقا خان در 1327 خورشيدى از ايران تقاضاى تابعيت نمود. دولت ايران با تابعيت او موافقت كرد و محمّد رضا پهلوى به وى لقب «حضرت والا» داد.

آقا خان پس از هشتاد سال عمر در سال 1957 م در ژنو در گذشت و كالبدش را در مقبره خانوادگى آنان در آسوان مصر به خاك سپردند.

پس از وى نواده‌اش پرنس كريمخان پسر عليخان (متولد در 1315 ش- 1936 م) در بيست و يك سالگى بر حسب وصيت جدش به امامت رسيد، و اكنون پيشواى طايفه «اسماعيليه آقا خانيه» است.

كريم آقا خان در ژنو تولد يافت و در «دانشگاه هاروارد» به تحصيل پرداخت و تشريفات رسيدن او به مقام امامت در شهر دار السلام در تانگانيكا در افريقاى شرقى به عمل آمد.