ش

شاذليه

از فرق صوفيه و پيروان على بن عبد اللّه بن عبد الجبار بن تميم بن هرمز شاذلى المغربى (591-656 ه‌) بودند.

وى از صوفيان معروف شمال افريقا به شمار مى‌رفت و از اين فرقه پانزده طريقه مانند وفائيه، عروسيه، جذوليه، هفونيه و غيره از اينها تشعب يافته‌اند.

گويند: او در غمازه از بلاد افريقيه تولد يافت و برخى گفتند: زادگاهش در شاذله نزديك جبل زعفران در تونس بود و به همين جهت او را شاذلى گفتند.

وى در آغاز در شاذله مسكن داشت و طلب كيميا مى‌كرد سپس بسوى بلاد مشرق رحلت كرد و حج بيت اللّه به جاى آورده به عراق رفت و در اسكندريه ساكن شد و در طريق پنجمين حج خويش در صحراى عيذاب درگذشت و در نزديكى همان وادى در حميتره (صعيد مصر) به خاك سپرده شد و قبر او زيارتگاه اهل تصوف است و گنبدى بلند دارد.

شاذلى در زندگى خود به سياحت مى‌پرداخت و مشغول به ذكر و فكر در وصول به فنا فى اللّه بود و به مريدانش زهد در دنيا و روى آوردن به خداوند را مى‌آموخت. مريدان او توجهى به خلوت و خانقاه ندارند.

ادعيه‌اى نيز از او در كتاب «اللطائف» باقى مانده كه جملات آن مفهوم نيست.

اصول پنج‌گانه طريقه شاذليه از اين قرار است:

1-تقوا در راه خدا در آشكار و نهان.

2-پيروى از سنت رسول اللّه (ص) در گفتار و كردار.

3-اعراض از خلق در خوشبختى و بدبختى.

4-راضى بودن به رضاى خداوند در كم و بيش.

5-در طريقه شاذليه، مسلمانان و