آن باره به رأى خود «اجتهاد» كنند و اين سخن اقوياى زيديه است.

امّا ضعفاى زيديه كه «عجليه» نام دارند از ياران هارون بن سعيد عجلى هستند. دسته‌اى از ايشان بتريه يا ابتريه ناميده شدند كه ياران كثير النواء و حسن بن صالح بن حى و سالم بن ابى حفصه و حكم بن عتيبه و سلمة بن كهيل و ابو المقدام ثابت حدّاد مى‌باشند.

آنان كسانى هستند كه مردم را بدوستى على (ع) بن أبي طالب خواندند و سپس امامت او را با ولايت ابو بكر و عمر بياميختند.

ايشان در نزد عامّه يعنى سنّيان بهترين فرقه‌هاى شيعه هستند زيرا در عين حال كه على (ع) را برتر مى‌شمارند امامت ابو بكر را نيز استوار مى‌دارند. امّا عثمان و طلحه و زبير را نكوهيده و همراهى و به جنگ بيرون شدن با هر يك از فرزندان على (ع) را از نظر امر به معروف و نهى از منكر واجب مى‌دانند.

ايشان در «امامت» شخص معينى را در نظر نگيرند بلكه هر كه از فرزندان على (ع) خروج كند، از هر بطن و تيره‌اى كه باشد او را امام دانند.

شايد علت اين كه دسته مذكور از زيديه را ضعفا خواندند از جهت خفت عقل عجليه بوده باشد، زيرا از حضرت امام جعفر صادق (ع) روايت شده كه كسى نادان‌تر از عجليه نيست.

كشّى در «رجال» خود به روايت از حمدويه از ابو عبد اللّه جعفر صادق (ع) آورده است كه فرمود: ما احد اجهل منهم يعنى العجليه ان فى المرجئه فتياء و علماء و فى الخوارج فتياء و علماء و ما احد اجهل منهم.

-ابتريه.

المقالات و الفرق، ص 73 و 207.

فرق الشيعة نوبختى، ص 56،57.

رجال كشّى، چاپ قديم، ص 149.