«استطاعت» و «مشيت خدا» ، خلاف جست و در اين سه مورد قايل به گفته اهل سنت شد و بدان گفتار خوارج كرمان و مكران از وى پيروى كردند.

الفرق بين الفرق، ص 67.

ملل و نحل شهرستانى، ص 117.

خلفيه

اصحاب خلف بن عبد الصمدند.

اين فرقه از فرق شيعه بودند و نماز را در زمان غيبت، پشت سر غير امام جايز نمى‌دانستند و به فرادى مى‌خواندند.

ترجمه ملل و نحل شهرستانى، ضميمه ص 16.

خلويه

از فرق صوفيه‌اند.

بررسى، مشارق الانوار، ص 205.

خليفيه

طرفداران انتخاب خليفه را در اسلام خليفيه گويند.

خلافت در اصطلاح رياست عامه در امور دين و دنيا به جانشينى و نيابت پيغمبر است مقام خليفه نسبت به امت مانند مقام پيغمبر است نسبت به مؤمنان.

خليفه بر مؤمنان حق ولايت تام و اطاعت كامل دارد و حاكم ظاهرى و معنوى است.

خلافت بر دو قسم است: اختيارى و اجبارى.

اختيارى آن است كه: خلافت در نتيجه انتخاب و بيعت باشد و كسى كه به خلافت انتخاب مى‌شود بايد داراى شرايطى باشد.

ماوردى شرايط خلافت را علم و عدالت و لياقت و صحت حواس و اعضايى كه در كار مؤثر است مى‌داند. [1]

در شرط پنجم كه خليفه بايد از طايفه قريش باشد، اختلاف است.

ترجمه ملل و نحل شهرستانى، ضميمه، ص 16.

خماريه

پيروان محمد بن عمر الخمارى بغدادى هستند كه از غلاة بشمار مى‌رفت و امامت را به همان ترتيبى كه هست باور داشت جز اين كه مى‌گفت: امام در بين مردم مانند چشم بينا و زبان ناطق و آفتاب درخشان و باران بارنده و آگاه بر هر امرى است.

مشارق الانوار، ص 212.

خمريه

اين فرقه با اين عبارت (يقولون امر