ابراهيم دربارۀ برادرش ابو العباس عبد اللّه سفاح [1]وصيت كرد و ابو العباس عبد اللّه سفّاح، ابو مسلم را جانشين خود ساخت.

بعضى از ايشان، امامت را پس از ابو هاشم، حق برادرش حسن بن محمّد بن حنفيه دانند و گويند: پس از حسن پسرش على امام بود و على كه در گذشت از او فرزندى نماند.

مروج الذهب، ج 3، ص 169.

مقالات الاسلاميين، ج 1.

حريزيه

پيروان حريز حنفى كوفى هستند و سخنان ايشان مانند صالحيه است. پندارند كه اگر حضرت على (ع) امتناع از بيعت شيخين (ابو بكر و عمر) مى‌كرد، ريختن خون آن دو را روا مى‌داشت.

ايشان از عثمان بيزارى جويند و اصحاب على (ع) را كافر دانند.

گويند: هر كس از آل محمّد (ص) شمشير بركشد و دعوى امامت كند، امام است.

مشارق الانوار، ص 211.

حريقيه

گروهى هستند كه گويند: اهل دوزخ همگى بسوزند و باقى نمانند. ظاهرا ايشان همان فرقۀ «حرقيه» هستند.

دبستان المذاهب، ج 2، ص 90.

حزنيه

فرقه‌اى از كيسانيه بودند.

مشارق الانوار، ص 211.

حسابيه

فرقه‌اى از «سوفسطائيان» اسلامند كه گويند: «همه چيز در دنيا خواب و خيال است» .

آورده‌اند: روزى مردى كه در مجلس ايشان بود برخاست و لطمه‌اى بر سر شيخ ايشان زد، شيخ او را گفت: اين چه‌كار بود كه كردى. مرد پاسخ داد: گمان مى‌كنم اين كار من، خواب و خيال باشد.

الفرق و التواريخ، نسخه خطى، ص 160.

حسبانيه

ايشان نيز از «سوفسطائيه» اسلامند و ظاهرا همان فرقه پيشين باشند و اصطلاح حسبانيه از حسابيه صحيح‌تر است.

ايشان گويند: درك اشياء و آلام و لذات همه توهم و پندار است، و مردمان به اندازۀ خرد و الهامشان آن چيزها را درك مى‌كنند، و حقيقتى در ميان نيست.