پنجم-توحيد كلمه نسبت به امام زمان خويش.

ششم-راضى بودن به امر و دستور او.

هفتم-تسليم به امر او در سرّ و علانيه. -دروز.

مذاهب الاسلاميين، ج 1، ص 729.

تومنيه

اينان پيروان «ابو معاذ تومنى» هستند و از فرق «مرجئه» به شمار مى‌روند.

او مى‌گفت: ايمان حالتى است كه آدمى را از كفر نگهدارد و مجموعۀ خصلتهايى است كه ترك همگى يا يكى از آنها، نشانۀ كفر است. به خصلتى و يا برخى از آن، ايمان نگويند.

وى مى‌گفت: آنچه را كه امت اسلام به ترك از فرايض به كفر كنندۀ آن اجماع نكرده‌اند از آيين ايمان شمرده مى‌شوند، ولى ايمان نمى‌باشند.

او مى‌گفت: فريضه‌اى از ايمان نيست كه تركش «فسق» باشد و تارك را اگر روزى «انكار» ترك آن نكرده باشد نبايد «فاسق» خواند، و نيز گفت: اگر كسى پيامبرى را بزند و يا بكشد، كفر او نه از جهت زدن و كشتن اوست بلكه به سبب دشمنى و كينه‌توزى است كه با او داشته و حق وى را فروگذاشته است.

«تومن» منسوب به قريۀ تومن در مصر است. ياقوت حموى قصبۀ تومن را مولد «ابو معاذ» تومنى ذكر كرده و مقريزى او را يك فيلسوف مى‌خواند.

الفرق بين الفرق، بغدادى، ص 123.

الملل و النحل، شهرستانى، ص 128.

معجم البلدان، مادۀ تومن. انساب، سمعانى و لب الباب، ج 1، ص 56. مادۀ التومن.