ج: بر آنان واجب است كه ضمن دورى جستن از ابتلا به مفاسد، در صورت تمكّن و تحقق شرائط امر به معروف و نهى از منكر مبادرت به انجام اين فريضه كنند.

جهاد

س 1088: جهاد ابتدائى در زمان غيبت امام معصوم «عليه السلام» چه حكمى دارد؟ آيا جايز است كه فقيه جامع الشرائط مبسوط اليد (ولىّ امر مسلمين) حكم به آن كند؟ ج: بعيد نيست كه حكم به جهاد ابتدائى توسط فقيه جامع الشرايطى كه متصدّى ولايت امر مسلمين است، در صورتى كه مصلحت آن را اقتضا كند، جايز باشد، بلكه اين نظر اقوى است.

س 1089: اقدام به دفاع از اسلام هنگام تشخيص خطر براى اسلام، بدون رضايت والدين چه حكمى دارد؟ ج: دفاع از اسلام و مسلمين واجب است و متوقف بر اذن والدين نيست، ولى در عين حال سزاوار است كه انسان تا مى‌تواند رضايت آنان را جلب كند.

س 1090: آيا اهل كتابى كه در كشورهاى اسلامى زندگى مى‌كنند، حكم اهل ذمّه را دارند؟ ج: آنان تا زمانى كه مطيع قوانين و مقررات دولت اسلامى كه در حمايت آن زندگى مى‌كنند، باشند و كارى كه منافى با أمان است، انجام ندهند، حكم معاهد را دارند.

س 1091: آيا جايز است كه يكى از مسلمانان يك كافر كتابى يا غير كتابى، اعم از زن يا مرد را در سرزمين كفر يا سرزمين مسلمانان به تملك خود در آورد؟ ج: اين كار جايز نيست، هر گاه كفّار به سرزمين اسلامى حمله كنند و كسانى از آنان به دست مسلمين اسير شود، سرنوشت اسيران جنگى در دست حاكم اسلامى است و آحاد مسلمانان حق تعيين سرنوشت اسراء را ندارند.

س 1092: اگر فرض كنيم كه حفظ اسلام ناب محمدى «صلى الله عليه و آله» متوقف بر ريختن خون نفس محترمى باشد، آيا اين كار جايز است؟ ج: ريختن به ناحقِ خونِ نفسِ محترمه شرعاً حرام است و با احكام اسلام ناب محمدى «صلى الله عليه و آله» تعارض دارد. بنا بر اين سخن مزبور كه حفظ اسلام ناب محمدى متوقف بر ريختن خون انسان بيگناهى باشد، بى‌معنى است، ولى اگر منظور از آن اقدام مكلّف به جهاد فى سبيل الله عزّت آلاؤه و دفاع از اسلام ناب محمدى در مواردى كه احتمال كشته شدن او وجود دارد، باشد، اين فرض موارد مختلفى دارد، اگر مكلف طبق تشخيص خود احساس كند كه كيان اسلام در خطر است، بايد براى دفاع از اسلام قيام كند، حتى اگر در معرض كشته شدن باشد.