يعنى نه خوب باشد نه بد، انجام دهد، بنا بر احتياط واجب بايد آن كار را انجام دهد، و اگر عهد مى‌كند كارى را كه شرعاً بد است انجام دهد يا كارى را كه شرعاً خوب است ترك كند، عهد باطل است و چيزى بر او واجب نمى‌شود.

خوئى ، تبريزى : مسأله در عهد هم مثل نذر بايد صيغه خوانده شود و مشهور آن است كارى را كه عهد مى‌كند انجام دهد بايد يا عبادت باشد مثل نماز واجب و مستحبّ يا كارى باشد كه انجام آن بهتر از تركش باشد ولى بنا بر احتياط واجب در صورتى كه متعلّق عهد، مرجوح شرعى نباشد، آن عمل را انجام دهد.

سيستانى : مسأله در عهد هم مثل نذر بايد صيغه خوانده شود مثلاً بگويد با خدا عهد كردم چنين كنم، و لازم نيست كارى را كه عهد مى‌كند انجام دهد شرعاً بهتر باشد بلكه كافى است شرعاً از آن نهى نشده باشد و در نظر عقلا رجحان داشته باشد يا براى آن شخص مصلحتى در بر داشته باشد، و اگر بعد از عهد طورى شد كه آن عمل مصلحتى نداشت يا شرعاً مرجوح شد، هر چند مكروه شده باشد لازم نيست به آن عمل كند.

بهجت : مسأله صيغۀ عهد براى كسى كه مى‌خواهد انجام كار يا ترك كارى را بر خود واجب كند، چنين است: «عٰاهَدْتُ اللّٰهَ اَنْ أَفْعَلَ كَذٰا أَو أَتْرُكَ كَذٰا» يا «عَلَىَّ عَهْدُ اللّٰه أَنْ أَفْعَلَ كَذٰا أَوْ أَتْرُكَ كَذٰا» به جاى أَفْعَلَ كَذٰا تا آخر، آن كار را به زبان بياورد؛ و مى‌تواند هنگام خواندن صيغۀ عهد، انجام كار يا ترك آن كار را مشروط به تحقّق امر ديگرى نمايد و يا به طور مطلق بگويد، و شرايط عهدكننده مثل شرايطى است كه در نذر و قسم بيان شد.

زنجانى : مسأله در عهد هم مثل نذر بايد با خداوند عهد نمايد و آن را انشاء كند و لازم نيست انشاء عهد با صيغۀ لفظى صورت گيرد بلكه مى‌تواند آن را با نوشته يا با كار ديگرى انجام دهد ولى در هر حال بايد نام خداوند را به هر زبانى هر چند عربى نباشد بر زبان آورد، و اگر عهد كند كارى را كه خوب است بجا آورد يا كارى را كه بد است ترك كند عمل به عهد لازم است، بلكه ظاهراً اگر كارى را عهد كرده كه انجام و ترك آن از هر جهت يكسان است، بايد به عهد خود وفا كند.

[مسأله 2669]

مسأله 2669 اگر به عهد خود عمل نكند، بايد كفّاره بدهد (1) يعنى شصت فقير را سير كند (2) يا دو ماه (3) روزه بگيرد يا يك بنده آزاد كند.

(1) بهجت : و كفّاره آن بنا بر احتياط، كفّارۀ افطار عمدى روزۀ ماه رمضان است.

سيستانى : گناه كرده است و بايد كفّاره بدهد. .

(2) زنجانى : شصت فقير را يك مدّ طعام دهد. .

(3) خوئى ، سيستانى ، تبريزى : دو ماه پى‌درپى. .

مكارم : مسأله كسى كه به عهد خود با شرائط [مذكور در مسأله 2667]عمل نكند، بايد كفّاره بدهد و كفّارۀ عهد مانند كفّارۀ نذر است، يعنى سير كردن شصت فقير، يا دو ماه روزۀ پى‌درپى، يا آزاد كردن يك بنده.