زنجانى : مسأله اگر پدر يا مادر نذر كنند كه دختر خود را به سيّد شوهر دهد، اگر مصلحت فرزند باشد بايد به نذرشان عمل كنند، بلكه بنا بر احتياط واجب اگر انجام نذر با ترك آن يكسان باشد بايد به آن عمل كرد، بعد از آن كه دختر به تكليف رسيد در فرضى كه اختيار ازدواج با خود دختر است، بايد او را راضى كنند و اگر راضى كردن دختر ممكن نشد نذر باطل خواهد بود.

سيستانى : مسأله اگر پدر يا مادر نذر كند كه دختر خود را به سيّد يا كس ديگرى شوهر دهد، نذر آنان نسبت به دختر اعتبار ندارد و تكليفى بر او ثابت نمى‌كند.

مسأله اختصاصى

بهجت : مسأله 2145 عهد آن است كه انسان با خداوند پيمان مى‌بندد كه كارى را انجام دهد يا ترك نمايد و تمام شرايطى كه براى صحيح بودن نذر بيان شد، در عهد نيز معتبر است.

[مسأله 2667]

مسأله 2667 هر گاه با خدا عهد كند كه اگر به حاجت شرعى خود برسد كار خيرى را (1) انجام دهد، بعد از آن كه حاجتش بر آورده شد بايد آن كار را انجام دهد و نيز اگر بدون آن كه حاجتى داشته باشد، عهد كند كه عمل خيرى را (2) انجام دهد، آن عمل بر او واجب مى‌شود.

(1) و (2) سيستانى : كارى را. .

مكارم : مسأله عمل كردن به «عهد» مانند نذر واجب است به شرط اين كه صيغۀ عهد را بخواند، مثلاً بگويد: «با خدا عهد كردم كه فلان كار خير را انجام دهم» امّا اگر صيغه نخواند، يا آن كار شرعاً مطلوب نباشد، عهد او اعتبارى ندارد.

[مسأله 2668]

مسأله 2668 در عهد هم مثل نذر بايد صيغه خوانده شود و نيز كارى را كه عهد مى‌كند انجام دهد، بايد نكردنش بهتر از انجام آن نباشد (1)

(1) گلپايگانى ، صافى : بايد يا عبادت باشد مثل نماز واجب و مستحبّ يا كارى باشد كه انجام آن بهتر از تركش باشد. ( صافى : ولى در صورتى كه مورد عهد شرعاً مرجوح نباشد بنا بر احتياط لازم، به عهد خود عمل نمايد) .

نورى : بايد انجام آن بهتر از تركش باشد.

مكارم : رجوع كنيد به ذيل مسألۀ 2667.

اراكى : مسأله در عهد هم مثل نذر بايد صيغه خوانده شود يعنى بگويد: «عٰاهَدتُ اللّٰه» يا «عَلَىَّ عَهدُ اللّٰه» يا به فارسى بگويد: «با خداى خود عهد مى‌بندم كه فلان كار را انجام دهم» و نيز كارى را كه عهد مى‌كند انجام دهد، بايد يا عبادت باشد مثل نماز واجب و مستحبّ، يا كارى باشد كه انجام آن بهتر از تركش باشد و هرگاه مباح باشد، بنا بر احتياط عهد صحيح است ولى اگر كارى باشد كه نكردنش بهتر است، عهد بر انجام آن صحيح نيست.

فاضل : و اگر صيغه را نخواند و فقط در ذهن تصوّر كند، عهد صحيح منعقد نشده است، و نيز كارى را كه عهد مى‌كند انجام دهد، بايد امرى باشد كه از لحاظ شرعى خوب باشد و اگر عهد مى‌كند كه كارى را ترك كند بايد ترك آن كار از لحاظ شرعى خوب باشد و اگر عهد مى‌كند كارى را كه شرعاً مباح مى‌باشد،