باشد كه اگر صاحبش خواست شكار را از او بگيرد به ممانعت و ستيز برنخيزد. [پايان شرط اوّل]

(4) بهجت : و تربيت شدن سگ به اين است كه غالباً موقع كشتن شكار آن را نخورد ولى اگر اتّفاقاً شكار را بخورد، اشكال ندارد. [پايان شرط اوّل]

(5) فاضل : ولى اگر عادت به خوردن خون شكار داشته باشد يا. .

(6) مكارم : اوّل: سگ طورى تربيت شده باشد كه هر وقت آن را براى گرفتن شكار بفرستند برود و هر وقت از رفتن جلوگيرى كنند بايستد، بلكه همين اندازه كه سگ را براى شكار تربيت كرده‌اند كافى است، و لو اين كه وقتى چشمش به شكار افتاد، خودش حركت كند و به سوى شكار برود، ولى احتياط واجب آن است كه اگر عادت دارد پيش از رسيدن صاحبش شكار را مى‌خورد، از شكار او اجتناب شود؛ امّا اگر گاهى شكار را بخورد، يا فقط خون او را بخورد، اشكال ندارد.

(7) بهجت : بنا بر أظهر. .

(8) [شرط دوم در رساله آيت اللّٰه مكارم نيست]

(9) مكارم : دوم: . .

(10) مكارم : بنا بر احتياط واجب بايد. .

(11) سيستانى : به تفصيلى كه در شرايط شكار با اسلحه گذشت. [پايان شرط سوم] (12) مكارم : [و]كسى كه نسبت به اهل بيت پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم اظهار دشمنى كند، مسلمان نيست و شكار او اشكال دارد. [پايان شرط دوم] (13) خوئى ، فاضل ، تبريزى ، زنجانى : اگر كافر يا كسى كه در حكم كافر است مانند غالى و خارجى و ناصبى يعنى شخصى كه اظهار دشمنى با اهل بيت پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم مى‌كند. .

(14) سيستانى : چهارم: شكارچى وقت فرستادن سگ يا پيش از رسيدنش به حيوان. .

(15) بهجت : در صورتى كه معتقد به وجوبِ بردنِ نام خدا در اين هنگام بود و يا اگر معتقد نبوده، عادت به بردن نام خدا داشت. .

(16) گلپايگانى ، خوئى ، صافى ، تبريزى ، سيستانى ، زنجانى : [پايان شرط چهارم] (17) بهجت : بنا بر احتياط بايد از آن شكار اجتناب نمايند، اگر چه بنا بر أظهر مانعى ندارد. .

مكارم : سوم: هنگام فرستادن يا حركت كردن سگ بايد نام خدا را ببرد، ولى اگر از روى فراموشى آن را ترك كند، اشكال ندارد و لازم نيست پيش از فرستادن سگ نام خدا را ببرد، بلكه اگر پيش از آن كه سگ به شكار برسد نام خدا را ببرد حلال است. .

(18) مكارم : چهارم: . . (19) مكارم : پنجم: . .

(20) اراكى : و به طور معمول با شتاب به دنبال صيد رفته. .

(21) سيستانى ، زنجانى : ولى نه از جهت تأخير غير معمول در رسيدن به شكار؛ امّا اگر وقتى برسد كه به اندازۀ سر بريدن وقت باشد و سر حيوان را نبرد تا بميرد حلال نيست.

(22) [قسمت داخل پرانتز در رساله آيات عظام: خوئى ، گلپايگانى ، فاضل ، تبريزى و صافى نيست] (23) بهجت : و بنا بر أحوط، شكارچى بايد خودش را زود به شكار برساند كه اگر زنده است، او را به دستور شرع سر ببرد و اگر عجله نكرد چه معذور باشد يا نه و احتمال بدهد كه بعد از شكار كردن هنوز شكار زنده بوده و بعداً مرده است، پاك و حلال بودن شكار مشكل است.