شكار كردن با سگ شكارى

[مسأله 2609]

مسأله 2609 اگر سگ شكارى حيوان وحشى (1) حلال گوشتى را شكار كند پاك بودن و حلال بودن آن حيوان شش شرط دارد (2) : اوّل: سگ به طورى تربيت شده باشد كه هر وقت آن را براى گرفتن شكار بفرستند برود و هر وقت از رفتن جلوگيرى كنند بايستد (3) ولى اگر در وقت نزديك شدن به شكار، با جلوگيرى نايستد مانع ندارد (4) و احتياط واجب آن است كه اگر عادت دارد كه پيش از رسيدن صاحبش شكار را مى‌خورد از شكار او اجتناب كنند، ولى اگر (5) اتفاقاً شكار را بخورد اشكال ندارد (6) دوم: صاحبش آن را بفرستد و اگر از پيش خود دنبال شكار رود و حيوانى را شكار كند خوردن آن حيوان حرام است. بلكه اگر از پيش خود دنبال شكار رود و بعداً صاحبش بانگ بزند كه زودتر آن را به شكار برساند اگر چه بواسطۀ صداى صاحبش شتاب كند، بنا بر احتياط واجب (7) بايد از خوردن آن شكار خوددارى نمايند (8) سوم: (9) كسى كه سگ را مى‌فرستد بايد (10) مسلمان باشد (11) يا بچۀ مسلمان باشد كه خوب و بد را بفهمد (12) و اگر كافر يا كسى كه اظهار دشمنى با اهل بيت پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم مى‌كند (13) سگ را بفرستد، شكار آن سگ حرام است. چهارم: وقت فرستادن سگ (14) نام خدا را ببرد و اگر عمداً نام خدا را نبرد، آن شكار حرام است، ولى اگر از روى فراموشى باشد (15) اشكال ندارد (16) و اگر وقت فرستادن سگ نام خدا را عمداً نبرد و پيش از آن كه سگ به شكار برسد نام خدا را ببرد بنا بر احتياط واجب بايد از آن شكار اجتناب نمايد (17) پنجم: (18) شكار بواسطۀ زخمى كه از دندان سگ پيدا كرده بميرد پس اگر سگ، شكار را خفه كند، يا شكار از دويدن يا ترس بميرد حلال نيست. ششم: (19) كسى كه سگ را فرستاده (20) وقتى برسد كه حيوان مرده باشد، يا اگر زنده است به اندازۀ سر بريدن آن وقت نباشد (21) و چنانچه وقتى برسد كه به اندازۀ سر بريدن وقت باشد (مثلاً حيوان چشم يا دم خود را حركت دهد، يا پاى خود را به زمين بزند (22) ، چنانچه سر حيون را نبرد تا بميرد حلال نيست (23)

(1) گلپايگانى ، فاضل ، صافى : و يا اهلى وحشى شده. .

(2) فاضل : هفت شرط دارد. .

مكارم : هرگاه با سگ شكارى، حيوان وحشى حلال گوشتى را شكار كند، اين حيوان با پنج شرط حلال مى‌شود: . .

(3) خوئى ، گلپايگانى ، تبريزى ، صافى ، زنجانى : و نيز ( تبريزى : بنا بر احتياط) بايد عادتش اين باشد كه تا صاحبش نرسد از شكار نخورد، ولى اگر ( خوئى ، تبريزى ، زنجانى : عادت به خوردن خونِ شكار داشته باشد يا) اتفاقاً از شكار بخورد اشكال ندارد. [پايان شرط اوّل]

سيستانى : ولى اگر پس از نزديك شدن به شكار و ديدن آن نتوان از او جلوگيرى كرد ضرر ندارد؛ و اگر عادتش اين باشد كه پيش از رسيدن صاحبش از شكار مى‌خورد ضرر ندارد و همچنين اگر عادت به خوردن خون شكار داشته باشد اشكال ندارد، ولى به احتياط واجب شرط است كه عادتش چنين