(2) [عبارت «بنا بر احتياط واجب» در رساله آيت اللّٰه فاضل نيست]

(3) نورى : چنانچه ضرورت با نگاه كردن در آئينه مرتفع مى‌شود آئينه را در مقابل گذاشته و در آن نگاه كند. .

(4) سيستانى : و همچنين است اگر مدّت نگاه كردن به عورت كوتاهتر از مدّت نگاه كردن در آيينه باشد.

زنجانى : مسأله اگر انسان براى معالجۀ غير همسر خود ناچار باشد كه به عورت او نگاه كند، بنا بر احتياط مستحبّ آينه‌اى را در مقابل گذاشته و در آن نگاه كند، ولى اگر چاره‌اى جز نگاه كردن به عورت نباشد بدون ترديد اشكال ندارد.

مسائل اختصاصى

بهجت : مسأله 1943 نگاه كردن و دست زدن به بدن پير زن و بچۀ غير مميّز كه خوب و بد را نمى‌فهمد، بدون قصد لذّت، جايز است.

بهجت : مسأله 1944 نگاه كردن مرد به صورت زنى كه مى‌خواهد با او ازدواج كند جايز است به شرط آن كه بداند كه مانع شرعى از ازدواج با او نيست و احتمال هم بدهد كه زن ازدواج را قبول مى‌كند، و احتمال بدهد كه با اين نگاه كردن اطّلاع تازه‌اى پيدا مى‌كند و با اين شرائط، نگاه كردن فقط براى اين مرد جايز است، اگر چه چند مرتبه باشد، بلكه چنين نگاه كردنى براى جلوگيرى از نزاع بعد از عقد، مستحبّ نيز هست و اجازۀ زن هم در آن لازم نيست، و بنا بر أظهر نگاه كردن به مو و محاسن ديگر آن زن هم با همين شرايط جايز است و وجهى دارد كه زن هم بتواند به مردى كه مى‌خواهد با او ازدواج كند با شرايطى كه گفته شد نگاه كند.

مكارم : مسأله 2090 در مورد حجاب واجب، كافى است كه زن بدن خود را جز صورت و دست تا مچ به هر وسيله‌اى كه مى‌تواند بپوشاند و لباس خاصى شرط نيست ولى پوشيدن لباسهاى تنگ و چسبان و همچنين لباسهاى زينتى اشكال دارد.

مكارم : مسأله 2091 نگاه كردن مرد به زنى كه مى‌خواهد با او ازدواج كند به منظور آگاه شدن از حُسن و عيب او جايز است حتى اگر با يك بار نگاه كردن، اين منظور حاصل نشود، مى‌تواند چند بار در چند مجلس نگاه كند.

مكارم : مسأله 2092 شنيدن صداى زن نامحرم در صورتى كه به قصد لذت نباشد و سبب افتادن در گناه نشود اشكالى ندارد، ولى زن نبايد لحن صداى خود را طورى كند كه هوس‌انگيز باشد.

مكارم : مسأله 2093 نگاه كردن به زن نامحرم براى شناختن او به منظور شهادت دادن در دادگاه و امور مهم و لازمى از اين قبيل جايز است.

فاضل : مسأله 2562 چنانچه پزشك زن وجود داشته باشد، پزشك مرد حقّ ندارد بيمار زن را معاينه كند، كما اينكه بيمار زن حقّ ندارد با وجود پزشك زن اجازه دهد پزشك مرد او را معاينه كند. و چنانچه پزشك زن نباشد يا بيمارى خاصى باشد كه پزشك زن نتواند آن را معالجه كند، زن بيمار مى‌تواند به پزشك مرد مراجعه كند؛ در اين صورت پزشك بايد براى معاينه به حد اقل اكتفا كند.