(2) خوئى ، زنجانى ، تبريزى : ( زنجانى ، تبريزى : نمى‌تواند آن را به جاى ديگر ببرد و) اگر بجاى ديگر ببرد و تلف شود ضامن است.

فاضل : چنانچه به جاى ديگر ببرد و تلف بشود، ضامن است مگر ظاهر كلام او اين باشد كه به بردن آن به جايى كه محفوظتر يا همانند جاى اوّل است، راضى مى‌باشد.

(3) اراكى : چنانچه امانتدار بترسد. .

(4) گلپايگانى ، صافى : كه به نظر خودش براى حفظ بهتر باشد. .

(5) گلپايگانى ، صافى : واجب است كه عوض آن را بدهد.

بهجت : مسأله اگر امانت‌گذار جايى را براى حفظ امانت تعيين كند بايد امانت‌دار آن را آنجا بگذارد، و اگر آنجا نگذارد چنانچه امانت را در جايى گذاشته كه در حفظ مال به حدّ جايى كه مالك معيّن كرده نمى‌رسد، بنا بر أظهر ضامن است. امّا اگر امانت را به جايى برده كه در حفظ و نگهدارى بهتر يا مثل جاى تعيين شده است و امانت‌دار هم بداند كه آنجا در نظر امانت‌گذار بهتر يا مساوى با جاى معيّن شده است، بنا بر أظهر، اشكال ندارد و در صورت تلف، ضامن نيست.

[مسأله 2337]

مسأله 2337 اگر صاحب مال براى نگهدارى مال خود جايى را معين كند ولى به كسى كه امانت را قبول كرده نگويد كه آن را بجاى ديگر نبر، چنانچه امانتدار احتمال دهد كه در آنجا از بين مى‌رود (1) بايد (2) آن را بجاى ديگرى كه مال در آنجا محفوظتر است ببرد و چنانچه مال در آن جاى اوّل تلف شود ضامن است (3) مگر آن كه صاحب مال هم احتمال تلف شدن مال را در آنجا بدهد (4) كه در اين صورت كسى كه امانت را قبول كرده ضامن نيست

. اين مسأله، در رساله آيت اللّٰه بهجت نيست

(1) اراكى : چنانچه امانت‌دار بترسد كه در آنجا از بين مى‌رود و بداند كه چون بودن مال در آن مكان براى حفظ بهتر بوده، آن را معيّن كرده. .

(2) گلپايگانى ، صافى : مى‌تواند. .

(3) مكارم : بقيّه مسأله ذكر نشده.

اراكى : ضامن نيست. [پايان مسأله]

گلپايگانى ، صافى : چنانچه مال در آنجا تلف شود ضامن نيست. [پايان مسأله]

(4) نورى : كه در اين صورت لازم نيست از آنجا ببرد.

خوئى ، تبريزى ، فاضل ، زنجانى : مسأله اگر صاحب مال براى نگهدارى مال خود جايى را معين كند و كسى كه امانت را قبول كرده بداند آن محلّ در نظر صاحب مال خصوصيتى نداشته بلكه يكى از موارد حفظ آن بوده، مى‌تواند آن را به جاى ديگرى كه مال در آنجا محفوظتر يا مثل محلّ اوّلى است ببرد و چنانچه مال در آنجا تلف شود ضامن نيست.

سيستانى : مسأله اگر صاحب مال براى نگهدارى مال خود جايى را معين كند، ولى از گفتۀ او چنين فهميده شود كه آن محلّ در نظر او خصوصيتى ندارد، امانتدار مى‌تواند آن را به جاى ديگرى كه مال در آنجا محفوظتر يا مثل محلّ اوّلى است ببرد و چنانچه مال در آنجا تلف شود ضامن نيست.