خوئى ، گلپايگانى ، فاضل ، نورى ، تبريزى ، صافى : مسأله اگر در محلّ خودش مستحقّ پيدا شود، احتياط واجب آن است كه فطره را بجاى ديگر نبرد و اگر بجاى ديگر ببرد و تلف شود، بايد عوض آن را بدهد.
بهجت : احتياط مستحبّ. .
سيستانى : و اگر برد و به مستحقّ رساند، كافى است. .
بهجت : بايد بنا بر احتياط. .
مكارم : مسأله احتياط واجب آن است كه زكات فطره را در همان محلّ مصرف كند، مثلاً نمىتواند براى بستگانش كه در شهر ديگرى هستند بفرستد، مگر اينكه در آن محلّ مستحقى پيدا نشود و هرگاه با وجود مستحقّ فطره را به جاى ديگرى ببرد و تلف شود ضامن است، ولى حاكم شرع مىتواند با توجّه به مصالح نيازمندان اجازه دهد آن را به محلّ ديگرى ببرند.
زنجانى : مسأله اگر در محلّ خودش، نتواند فطره را به مصرف آن برساند، چنانچه اميد نداشته باشد كه بعداً بتواند به مصرف برساند، بايد آن را به شهر ديگر ببرد و به مصرف فطره برساند، و بنا بر احتياط واجب مخارج بردن به آن شهر را از فطره برندارد و اگر فطره تلف شود ضامن نيست. و در صورتى كه بتواند زكات فطره را در محلّ خود به مصرف برساند، چنانچه بدون اجازۀ حاكم شرع آن را به شهر ديگر ببرد و تلف شود، بايد عوض آن را بدهد.
مسأله اختصاصى
مكارم : مسأله 1732 همانطور كه قبلا هم اشاره شد زكات فطره را بنا بر احتياط واجب در غير مورد فقرا و مساكين نمىتوان مصرف كرد، همچنين نمىتوان از آن كارخانههايى تأسيس كرد و منافع آن را در خدمت نيازمندان گذارد، ولى تهيّه سرمايه از آن براى افراد نيازمند به مقدارى كه زندگانى آنها را اداره كند جايز است.