مكارم : مسأله به اطفال يا ديوانگانى كه از مسلمانان شيعۀ فقير باشند مىتوان زكات داد، منتها بايد زكات را به دست ولى آنها بدهند، خواه به نيّت تمليك به طفل يا ديوانه باشد يا به قصد مصرف كردن دربارۀ آنها و اگر به ولىّ دسترسى ندارد مىتواند به خودش يا بوسيلۀ يك نفر امين زكات را براى احتياجات آنها صرف كند.
زنجانى : مسأله در مصرف زكات، طفل يا ديوانه همچون عاقل بالغ مىباشد، پس چنانچه طفل و ديوانه از مصارف زكات باشند، انسان مىتواند به ولىّ آنها زكات بدهد، به قصد اين كه آنچه مىدهد مِلك طفل يا ديوانه باشد، يا ولىّ آن را به مصرف طفل يا ديوانه برساند يا با اِحراز رضايت ولىّ، خودش آن را به مصرف طفل يا ديوانه برساند.
[مسأله 1944]
مسأله 1944 اگر به ولىّ طفل و ديوانه دسترسى ندارد، مىتواند خودش يا به وسيلۀ يك نفر امين، زكات را به مصرف طفل يا ديوانه برساند و بايد موقعى كه زكات به مصرف آنان مىرسد نيّت زكات كنند (1)
بهجت : و اگر طفل مميّز است و اطمينان دارد كه در همان مواردى صرف مىكند كه ولىّ او صرف مىكرد، مىتوان به خودِ طفل نيز داد و همچنين به سفيه، با اطّلاع ولىّ او، مىتوان زكات داد.
مكارم ، سيستانى : رجوع كنيد به ذيل مسأله 1943
[مسأله 1945]
مسأله 1945 به فقيرى كه گدايى مىكند (1) مىشود زكات داد (2) ولى به كسى كه زكات را در معصيت مصرف مىكند نمىشود زكات داد (3)
اين مسأله، در رسالۀ آيت اللّٰه بهجت نيست
(1) سيستانى : اگر فقر او ثابت باشد. .
(2) زنجانى : البتّه كسانى كه گدائى را شغل خود قرار دادهاند، غالباً مرتكب معصيت كبيره مىشوند كه در اين صورت بنا بر احتياط نمىتوان زكات داد.
(3) خوئى ، تبريزى : نبايد زكات داد.
سيستانى : نبايد زكات داد، بلكه احتياط واجب آن است به كسى كه دادن زكات موجب ترغيب او در معصيت مىشود هر چند خود آن را در معصيت صرف نمىنمايد زكات داده نشود.
مكارم : مسأله دوم: دادن زكات بايد مايۀ كمك به گناه نشود بنا بر اين زكات را به كسى كه آن را در معصيت صرف مىكند نمىتوان داد و احتياط واجب آن است به شرابخوار نيز زكات ندهند. در زكات عدالت شرط نيست همچنين عدم ارتكاب گناهان كبيره.
[مسأله 1946]
مسأله 1946 به كسى كه معصيت كبيره را آشكارا بجا مىآورد (1) احتياط واجب آن است كه زكات ندهند (2)
(1) تبريزى : يا نماز نمىخواند يا شرابخوار است هر چند آشكارا نباشد احتياط واجب آن است براى امر او به معروف و نهى از منكر زكات ندهند.