ديوار اتاق كه معمولاً دست تر به آنها زده نمى‌شود نجس باشد و بدن يا لباس ديگران با رسيدنِ به آن نجس شود، لازم نيست به آنها گفته شود. شرط سوم: آن كه در معرض آن باشد كه نجاست به چيزهاى خوردنى و آشاميدنى سرايت كند. شرط چهارم: آن كه احتمال بدهد ميهمانها به گفتۀ او ترتيب اثر مى‌دهند.

[مسأله 145 اگر صاحب خانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است]

مسأله 145 اگر صاحب خانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است، بايد (1) به مهمانها بگويد، اما اگر يكى از مهمانها بفهمد، لازم نيست به ديگران خبر دهد (2) ، ولى چنانچه طورى با آنان معاشرت دارد كه مى‌داند كه به واسطۀ نگفتن (3) ، خود او (4) هم نجس مى‌شود بايد بعد از غذا به آنان بگويد (5) .

(1) سيستانى: با شرط دوّمى كه گذشت. .

مكارم: بنا بر احتياط بايد. .

(2) اراكى، فاضل: بقيه مسأله ذكر نشده.

مكارم: فقط خودش بايد اجتناب كند مگر اين كه با او معاشرت داشته باشند كه براى جلوگيرى از آلودگى خودش، مى‌تواند بعد از غذا خوردن به آنها بگويد تا دست و دهان خود را آب بكشند.

(3) خوئى، گلپايگانى، تبريزى، صافى: چنانچه طورى با آنان معاشرت دارد كه ممكن است به واسطۀ نجس بودن آنان. .

(4) بهجت: لوازم خود او. .

(5) صافى: يا بعد از غذا به آنان بگويد يا خودش به وظيفۀ شخصى خود عمل كند.

سيستانى: چنانچه طورى با آنان معاشرت دارد كه به واسطۀ نجس بودن آنان خود از جهت ابتلاى به نجاست، مبتلا به مخالفت حكم الزامى مى‌شود بايد به آنان بگويد.

زنجانى: چنانچه طورى با آنان معاشرت دارد كه بداند بواسطه نجس بودن آنان لوازم منزل او نجس مى‌شود و از نجاست آن به گونه‌اى غفلت كرده كه باعث مثلاً خوردن چيز نجس مى‌گردد يا سبب مى‌گردد كه در لباس يا بدن نجس نماز خوانده و ديگر در وقت، نمازش را با لباس يا بدنِ پاك نخواهد خواند، لازم است بعد از غذا به آنان بگويد.

[مسأله 146 اگر چيزى را كه عاريه كرده نجس شود]

مسأله 146 اگر چيزى را كه عاريه كرده نجس شود (1) اگر بداند كه صاحبش آن چيز را در خوردن و آشاميدن استعمال مى‌كند، واجب است به او بگويد (2) .

(1) سيستانى: بايد صاحبش را از نجس شدن آن به دو شرطى كه در مسأله [142]گذشت آگاه كند. [پايان مسأله ]فاضل: يا بخواهد آن چيز نجس را عاريه بدهد. .

(2) اراكى: چنانچه صاحبش آن چيز را در كارى كه شرط آن پاكى است استعمال مى‌كند مانند لباس كه با آن نماز مى‌خواند، واجب است نجس شدن آن را به او بگويد بلكه اگر در كارى هم كه شرط آن پاكى است، استعمال نمى‌كند بنا بر احتياط واجب، بايد نجس شدن آن را به او خبر دهد.

گلپايگانى، صافى: چنانچه صاحبش آن چيز را در كارى كه شرط آن پاكى و طهارت واقعى است استعمال مى‌كند مثل وضو و غسل، احتياط واجب آن است كه نجس شدن آن را به او بگويد و اگر در كارى كه شرط آن طهارت ظاهرى است استعمال مى‌كند مثل لباس نمازگزار، گفتن به او واجب نيست اگر چه مطابق با احتياط است.