(4) مكارم: بايد مطابق احكامى كه سابقاً در بارۀ حائض گفته شد عمل نمايد. [پايان مسأله]

فاضل: اگر چه به خون زرد رنگى هم آلوده باشد. .

[قسمت داخل پرانتز در رساله آيات عظام: خوئى و تبريزى نيست]

(5) سيستانى: يا هنوز روزهاى عادتش تمام نشده باشد. .

(6) (7) (8) گلپايگانى، صافى: آخر ده روز. .

(9) سيستانى: بقيه مسأله ذكر نشده.

(10) اراكى: واجب است كه تا يك روز عبادت را ترك كند و چنانچه خون قطع نشد مستحبّ است يك روز ديگر عبادت را ترك كند و چنانچه بعد از آن هم قطع نشد يك روز ديگر و هم چنين تا ده روز عبادت را ترك كند. .

گلپايگانى، صافى: احتياط واجب آن است كه بعد از عادت، يك روز يا دو روز عبادت را ترك كند، يا جمع كند بين ترك كارهايى كه بر حائض حرام است و انجام كارهاى مستحاضه، و بعد از دو روز تا روز دهم كارهاى استحاضه را به جا آورد و كارهايى را كه بر حائض حرام است ترك نمايد. .

خوئى، تبريزى: بايد يك روز عبادت را ترك كند و بعد جائز است احكام مستحاضه را جارى كند و احوط اين است كه تا روز دهم بين تروك حائض و اعمال مستحاضه جمع كند و اين حكم مختص زنى است كه قبل از عادت مُستمرّة الدم نبوده و الا بعد از گذشتن عادت جايز نيست عبادت را ترك كند. [پايان مسأله] (11) گلپايگانى، صافى: آخر ده روز. .

بهجت: مسأله زنى كه در حيض عادت عدديه دارد اگر بيش از مقدار عادت خود خون ديد در صورتى كه نشانه‌هاى حيض را داشته باشد و بداند يا احتمال دهد كه قبل از ده روز پاك خواهد شد، عبادتهاى خود را ترك مى‌كند و اگر در اثناء ده روز در ظاهر پاك شد، بنا بر احتياط بايد مقدارى پنبه داخل فرج خود كرده كمى صبر كند و بعد بيرون آورد اگر پاك بود غسل مى‌كند و اگر پاك نبود مى‌تواند عبادتهاى خود را ترك كند تا از داخل هم پاك شود ولى در صورتى كه مى‌داند خون بيش از ده روز ادامه خواهد داشت مقدار عادت خود را حيض و بقيه را استحاضه قرار مى‌دهد.

[مسأله 507 اگر چند روز را حيض قرار دهد و عبادت نكند]

مسأله 507 اگر چند روز را حيض قرار دهد و عبادت نكند، بعد بفهمد حيض نبوده است، بايد نماز و روزه‌اى را كه در آن روزها به جا نياورده (1) قضا نمايد. و اگر چند روز را به گمان اين كه حيض نيست عبادت كند، بعد بفهمد حيض بوده (2) ، چنانچه آن روزها را روزه گرفته بايد قضا نمايد. (3)

(1) گلپايگانى، صافى: بايد نمازهايى كه در آن روزها به جا نياورده. .

زنجانى: بايد نماز و روزه‌هاى واجبى را كه در آن روزها به جا نياورده. .

(2) زنجانى: آن عبادتها باطل است.

(3) بهجت: چنانچه آن روزها روزهايى بوده كه بايد روزه مى‌گرفته، واجب است قضا نمايد.

مكارم: رجوع كنيد به ذيل مسأله 500.