اعرابى موعظه‌اى از حضرت پيغمبر-صلّى اللّه عليه و آله-خواست،آن سرور فرمود كه:«هر وقت نماز مى‌گزارى مثل كسى نماز بگزار كه دنيا را وداع مى‌كند،زيرا كه چه مى‌دانى كه تا نماز ديگر خواهى بود.و چون سخن گوئى سخنى گوى كه نبايد عذر آن را بخواهى.و مأيوس باش از آنچه در دست مردمان است». [1]

و حضرت سيد السّاجدين-عليه السّلام-فرمود كه:«همه خوبيها را ديدم كه جمع است در قطع طمع از مردم». [2]

و هر كه در چيزى اميد به مردم نداشته باشد و امر خود را به خدا واگذارد خدا همه امور او را برمى‌آورد.

از حضرت صادق-عليه السّلام-مروى است كه شرف و بزرگى مؤمن به برخاستن در شبهاست.و عزّت او به استغنا و بى‌نيازى از مردم است». [3]

و فرمود كه:«سه چيز فخر مؤمن و زينت اوست در دنيا و آخرت:نماز شب در سحرها.و مأيوس بودن از آنچه در دست مردم است.و ولايت و دوستى از براى امامى كه از آل محمّد-صلّى اللّه عليه و آله-است». [4]

و نيز فرمود كه:«اگر يكى از شما بخواهد كه آنچه از خدا بطلبد به او عطا كند،پس نااميد شود از همه مردم و اميد به غير خدا نداشته باشد.و چون خدا دل او را چنين يافت هيچ چيز از خدا نمى‌خواهد مگر اينكه به او مى‌دهد». [5]

و طريق معالجه طمع و خلاصى از آن،و كسب صفت استغنا نزديك به آن است كه در حرص گذشت.

صفت پنجم:بخل و مذمت آن

و آن عبارت است از امساك كردن در مقامى كه بايد بذل كرد.و ندادن آنچه را كه بايد داد.و آن طرف تفريط است.و افراط آن،اسراف است،كه عبارت است از:

خرج كردن آنچه نبايد خرج كرد.و اين دو طرف،مذموم است.و وسط آنها،كه صفت جود و سخا بوده باشد پسنديده و محمود است.

و مخفى نماند كه:صفت بخل،نتيجه محبت دنيا و ثمرۀ آن است.و اين،از جملۀ صفات خبيثه و اخلاق رذيله است.