ايشان نيز با مردم انس مى‌گيرند». [1]

و از حضرت امام محمد باقر-عليه السّلام-مروى است كه:«مردى به خدمت حضرت پيغمبر-صلّى اللّه عليه و آله-آمد و عرض كرد كه:يا رسول اللّه!مرا وصيتى كن.

حضرت او را وصاياى چند فرمودند و از جملۀ آنها اين بود كه:با برادر مؤمن با گشاده رويى ملاقات كن». [2]

و حضرت امام همام جعفر بن محمد الصادق-عليه السّلام-فرمودند كه:«نيكى و خوش خلقى،ولايات را آباد مى‌گرداند و عمرها را زياد مى‌كند». [3]

و فرمودند كه:«به درستى كه خداى-تعالى-بنده را به حسن خلق ثواب كسى مى‌دهد كه صبح و شام مشغول جهاد در راه خدا بوده باشد». [4]

و نيز از آن حضرت مروى است كه:«نيكى و احسان كردن با مردم و خوشروئى با ايشان،باعث دوستى مردم مى‌شوند،و آدمى را از اين جهت داخل بهشت مى‌نمايند.و بخل و عبوس،صاحب خود را از خدا دور مى‌كنند و داخل آتش مى‌كنند». [5]

و كسى كه در اين اخبار،و ساير اخبارى [6]كه در اين خصوص وارد شده است تأمّل كند و به وجدان خود و تجربيات رجوع كند،و احوال كج خلقان و خوش خلقان را تتبّع كند مى‌يابد كه:هر بد خلقى از خدا و رحمت او دور،و مردم از او متنفر مى‌گردند،و با او دشمن‌اند:و به اين سبب از بذل و عطاى ديگران هم محروم است.و هر خوش خلقى را خدا و خلق دوست دارند و هميشه محل فيض و رحمت خدا،و مرجع بندگان خداست.

مؤمنان از او منتفع مى‌گردند و خير او به ايشان مى‌رسد.و مقاصد و مطالب بندگان خدا از او بر آورده مى‌شود.و از اين جهت خدا هيچ پيغمبرى را بر نينگيخت مگر اينكه اين صفت در او كامل و تام بود.بلكه صفت خوش خلقى افضل صفات پيغمبران،و اشرف اخلاق برگزيدگان است.

و از اين جهت خداوند عالم به جهت اظهار نعمت خود از براى حبيب خودش در مقام ثنا و مدح او فرمود:

« وَ إِنَّكَ لَعَلىٰ خُلُقٍ عَظِيمٍ ».[1]و از كثرت شرافت اين صفت فاضله،سرور پيغمبران و