و كافى داشت...» [1]مرحوم نراقى از علماى طراز اول قرن سيزده هجرى و سر آمد آنان بوده،و در عين داشتن رياست و شهرت،در توجه به احوال اشخاص ناتوان و بى‌بضاعت بسيار كوشا بوده و با شفقت و ملاطفت همواره ملجأ مراجعات بوده.

تلاش بى‌وقفۀ او در تحصيل علم و كمالات،و اخلاق وارستۀ او در ارشاد و هدايت، و اهتمام او به نگهدارى از طلاب و ادارۀ زندگى آنها نقشى بسزا در پيشرفت مذهب داشته.

آثار گرانبهاى علمى او در زمينه‌هاى گوناگون،نشانۀ جامعيت اوست.و ويژگى ديگر او در پديدآوردن اين اثرهاى ارزنده،پيروى و متابعت او از پدرش مى‌باشد،زيرا با تلاش او تصانيف پدرش به دنياى علمى معرفى شد.

پدرش مرحوم ملا مهدى نراقى در فقه كتاب«معتمد الشيعه»را تأليف نمود و او كتاب «مستند الشيعه»را.پدر كتاب«مشكلات العلوم»را در فنون مختلف به رشته تحرير در آورد،و پسر كتاب«خزائن»را در تكميل آن.پدر در علم اخلاق كتاب شريف«جامع السعادات»را بنگاشت،و پسر كتاب«معراج السعادة»را.او همچنين بسيارى از آثار مرحوم پدر را شرح نموده و بدين وسيله همواره نام و ياد او را در خاطره‌ها زنده نگه داشت،و به ادعاى بسيارى باعث شهرت پدر گرديد.

تأليفات مرحوم نراقى،هم در زمان خودش و هم پس از او مورد عنايت و مراجعه علما بوده،به طورى كه فقيه بزرگ شيعه مرحوم«سيد كاظم يزدى»صاحب«عروه» -رضوان الله تعالى عليه-هميشه سه كتاب مهم فقهى در نزدش عزيز و مورد مراجعه بوده كه يكى از آنها مستند مرحوم نراقى است[1] مرحوم نراقى از روحى لطيف و ذوقى سرشار برخوردار بوده،و اشعار عرفانى و اخلاقى بسيارى سروده كه حاوى مضامين توحيدى است و در دو ديوان به نام او جمع‌آورى شده.

يكى«ديوان اشعار»و ديگرى ديوان مثنويات او كه به نام«طاقديس»مشهور است و بارها در ايران چاپ شده.