469- دو كس در مورد من هلاك خواهند شد: دوست غلوّ كننده و دشمن بهتان زننده دروغگو.

شريف رضى رحمه الله مى‌گويد: اين عبارت همانند عبارت ديگرى است (سخن شماره 117) كه از امام نقل شده است: «هَلَكَ فِىَّ رَجُلانِ: مُحِبُّ غالٍ وَ مُبْغِضٌ قالٍ».

470- از امام درباره توحيد و عدل سؤال كردند، فرمود:

توحيد آن است كه خداى را در وهم و انديشه نياورى و عدل آن است كه او را متّهم نسازى (اشاره به اين كه ذات خدا در انديشه هيچ كس نمى‌گنجد و او در تقسيم نعمتهايش كاملًا عادل است).

471- نه سكوت از بيان حق، خوب است و نه سخن گفتن با جهل.

472- امام عليه السلام در دعايى كه براى درخواست باران نموده، چنين گفته: بار خداوندا! به وسيله ابرهاى رام، به ما باران عنايت كن نه به وسيله ابرهاى سركش.

شريف رضى رحمه الله مى‌گويد: اين از كلمات فصيح و شگفت‌انگيز است، زيرا امام ابرهاى پر سر و صدا را كه توأم با رعد و برق و صاعقه و طوفان است، تشبيه به شتران سركشى كرده كه بارهاى خود را مى‌افكنند و سواران خويش را به زمين مى‌كوبند، ولى ابرهاى خالى از اين هياهو را به شتران رام تشبيه فرموده كه به راحتى مى‌توان شير آنها را دوشيد و بر آنها سوار شد.

473- به آن حضرت عرض شد: اگر محاسنت را رنگ و خضاب مى‌كردى بهتر بود در پاسخ فرمود:

خضاب و رنگ بستن زينت است ولى ما عزا داريم (منظور امام وفات پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله بوده است).

474- مجاهد شهيد در راه خدا اجرش بيشتر از كسى نيست كه قدرت بر گناه دارد امّا خويشتندارى مى‌كند، چنين شخص خويشتندار نزديك است كه فرشته‌اى از فرشتگان خدا باشد.

475- قناعت، ثروت پايان ناپذير است.

شريف رضى رحمه الله مى‌گويد: بعضى اين سخن را از پيامبر صلى الله عليه و آله نقل كرده‌اند.

476- امام عليه السلام اين سخن را به «زياد بن ابيه» هنگامى كه او را جانشين «عبداللّه بن عبّاس» در منطقه فارس قرار داد، در ضمن يك سخن طولانى كه در زمينه نهى از افزايش خراج و ماليات بيان كرد، فرمود:

عدالت را پيشه كن و از خشونت و سختگيرى بى جا و ستمگرى بپرهيز، چرا كه سختگيرى موجب فرار مردم از منطقه و ظلم و ستم، دعوت به مبارزه مسلّحانه مى‌كند.

477- بدترين و خطرناك‌ترين گناه، گناهى است كه انجام دهنده‌اش آن را كوچك بشمرد.

478- خداوند از جاهلان پيمان فراگيرى علم نگرفته، مگر آن كه قبلًا از دانشمندان، پيمان تعليم دادن گرفته است.